We zijn er dus

Details

Created on Saturday, 04 May 2013 12:36

Written by Larissa

Halifax, Chocolate Lake hotel, zaterdag 4 mei 2013, 06:38

Het blijft even wennen dat mijn wederhelft zich bemoeit met de stukjes tekst. Maar goed we zijn er dus! En het ging nog veel soepeler dan JJ even doet voorkomen. Want op zo’n reis, zijn er nogal wat hobbels te nemen.

Dus hier de uitgebreide versie van onze success story van gisteren.

Donderdag hebben we een hele dag Legoland (het park) bezocht. En op verzoek van Vico echt alles gedaan; de wildwaterbaan (gelukkig was het prachtig weer), de achtbaan, de misselijkmakende ronddraai dingen. We hebben onze grenzen verlegd… Helaas was Levi niet zo lekker. ’s Avonds en ’s nachts had hij 40 graden koorts. Natuurlijk zag ik als een berg op tegen een vlucht met een ziek kind.

Maar ’s ochtends was Levi koortsvrij. Hij wilde niet eten, wel drinken. Een beetje hangerig, maar reiswaardig. Na een snel ontbijt vertrokken we om 8:30 uur met de taxi (keurig op tijd, heerlijk mensen, die Engelsen) richting London Heathrow om daar een half uur later aan te komen. Omdat ik al online ingecheckt had en de boarding passes in het hotel had geprint, hoefde we alleen nog maar de bagagelabels te printen bij een kiosk. Bij de bagage drop off bleek dat de koffer te zwaar was. De zeer strenge Engelse dame keek mij aan en verzuchte waarom ik dan niet meer koffers had meegenomen en de bagage had verdeeld. Toen deden wij gevieren de ‘puppy-blik’ en ik lichte toe dat we een beetje compact wilde reizen met twee kleine kinderen. En ze zwichtte, geen 65 pond bij betalen, maar een ‘niet-meer-doen-vingertje’ en we konden gaan.

Nog geen 20 stappen verder richting de douane, zeg ik tegen JJ: “Even wachten Vico moet nog zijn armbandje (met onze telefoonnummers) om.” Maar waar was Vico. Onze harten stonden even stil. London Heathrow, een van de drukste luchthavens te wereld en wij zijn ons kind kwijt. Hij ons gelukkig niet, hij vond het tijd voor verstoppertje… kwam hij met een grijns vertellen. Verder zijn kinderen wel handig op zo’n druk vliegveld. Op Heathrow zijn overal zogenaamde ‘Family lanes’. Gaat lekker snel.

Zo ook de vlucht. We vertrokken precies op tijd en volgens de piloot was het goed vliegweer dat onze vlucht met 1 uur verkorte. Nog maar 5,5 uur te gaan. Met een videoschermpje in de stoel voor ons, zijn deze voorbij gevlogen. Levi heeft nog ruim 2 uur op mijn schoot geslapen. We zaten lekker ruim en het eten was lekker (leve Air Canada!). Vico eet nooit zo goed, maar in nu ging zijn hele tray leeg inclusief de erwtjes met mais. Raar kind.

Om 12:45 uur (het is in Halifax 5 uur vroeger dan in Nederland) zijn we geland. Gelijk aan de slurf en ook de koffers stonden al op ons te wachten. En toen nog de douane. Nu ben ik lichtelijk getraumatiseerd sinds ons bezoek aan het Amerikaanse Consulaat, dus ik begon aardig zenuwachtig te worden in de rij. Helemaal nergens voor nodig. Deze beambte lachte zelfs naar ons en maakte grapjes met Levi. Ik kon die man wel zoenen.

Weer een half uur taxi en ondanks dat we te vroeg waren, mochten we gelijk onze kamer in. Met uitzicht over Chocolate Lake. Heel helder water dat prachtig blauw kleurt bij een strak blauwe hemel. Want ook hier hebben we weer prachtig weer. Vandaag wordt het 18 graden en de komende dagen loopt het op tot zo’n 22.

Voor ons gevoel was het gisteren 4 uur later. Dus toen we om 17:00 uur aan het diner zaten, hadden de jongens moeite hun ogen open te houden. Om 19:00 uur met z’n allen naar bed om om 03:00 uur weer klaarwakker te liggen (Vico en ik).

Vico en JJ zijn nu zwemmen en Levi zwemt in bad. Ook ik ga mij even douchen. Er is weer genoeg te ontdekken vandaag!

We zijn er!

Details

Created on Friday, 03 May 2013 18:37

Written by JanJaap

En we zijn er!

Na een goede vlucht met superlieve kinderen zijn we net een uur geland in Halifax Nova Scotia!
Natuurlijk binnen een half uur al afgezet ($$) door een taxichauffeur maarja, we moeten nog even wennen aan het reizen zullen we maar zeggen..
Het is hier 18 graden en het wordt heel mooi dit weekend, super om even Halifax te verkennen en een visje te eten aan de waterkant.
Net gelijk even boodschappen gedaan met Vico naast het hotel en de koelkast gevuld op de kamer.

Maandag komt het schip aan maar waarschijnlijk wordt de truck pas dinsdag of woensdag vrijgegeven door de douane, we zien wel, eerst even chillen!

Het is begonnen!

Details

Created on Tuesday, 30 April 2013 05:46

Written by Larissa

Windsor, Legoland Hotel, 30 april 2013, 03:21 uur

En dan na 9 maanden voorbereiding is het zover: “ we gaan!”.

Het is eigenlijk niet te bevatten. Tot op het laatste moment zijn we zo bezig met het regelen van dingen, dat we geen tijd hebben om na te denken over wat gaat komen.

Ook niet om er met elkaar over te spreken. De afgelopen maanden hebben JJ en ik redelijk langs elkaar heen geleefd. Hij was bezig met afronden van werkzaamheden en gereedmaken van Truck, Trailer en Car (de TTC zoals wij het noemen) en ik met alle andere zaken. Zo wist JJ gister de chauffeur die ons naar het hotel bracht te vertellen dat we hier 2 nachten zouden blijven en dan naar Halifax zouden vliegen. Nee, lieverd: 1 nacht schip, 4 nachten Legoland hotel, dan vliegen en een hotel in Halifax totdat de TTC arriveren. Kortom: de planning ligt in mijn handen.

Ach, JJ heeft het ook niet makkelijk, zo met zijn kindje op een schip op de Atlantische Oceaan zonder dat hij erbij is. Eerst al de stress of hij hem op het schip mocht rijden, toen dat geregeld was, kwamen ze hem vertellen dat hij omgeladen moest worden in Liverpool (bijna goed voor een zenuwinzinking). Nadat hij geregeld had, dat dat niet hoefde, kreeg hij het krapste plekje op het hele schip toegewezen. En tot slot natuurlijk slapeloze nachten over het feit, hoe ze hem in Halifax van het schip af zouden rijden. Gelukkig kregen we gisteren het verlossende mailtje: “Hij mag hem, bij wijze van hoge uitzondering, zelf van het schip afrijden.” En nu slaapt hij als een baby!

Ik heb mij de afgelopen week met hele andere dingen beziggehouden, een kleine greep uit de to do list: Levi afscheid nemen op peuterspeelzaal (zo leuk al die zingende peuters), Vico afscheid nemen op school (en een koffer extra inpakken met alle (overigens geweldige) afscheidscadeaus), een onverwacht gesprek met de leerplichtambtenaar (ze had toevallig het stukje in de krant gelezen (of ze was getipt….) en dacht dat wij maar eens een uitgebreid (!) gesprek moesten hebben, na een kleine toelichting mijnerzijds restte haar niets anders dan ons een hele fijne reis toe te wensen; een prettig gesprek), uitschrijven uit bij de gemeente, Vico uitschrijven op school, back-ups maken van harde schijf en natuurlijk het leegruimen van ons huis. Gelukkig komen er bekende (en zeer betrouwbare) huurders in ons huis. De meubels kunnen blijven staan, maar alle kasten moeten natuurlijk leeg. En na 10 jaar en 2 kinderen, hebben we aardig wat verzameld.

Maar het is allemaal gelukt. Alle punten op de ruim 200 regels tellende to do list zijn afgevinkt! En we gaan!

En toen was het zondag. De heren heb ik er om 8:00 uur uitgezet om te ontbijten bij opa en oma. Zodat ik nog even de laatste puntjes op de i kon zetten thuis. Geholpen door de liefst buuf van Nederland, kon ik ook om 9:45 uur vertrekken met Robert, Nikki en mijn grote neef, Cas. Aangekomen in hotel New York werden we opgewacht door een overweldigend afscheidscomité van familie en vrienden, waar Koningin Beatrix jaloers op zou zijn. Een moment van afscheid nemen en op weg naar het immense schip.

Wij zijn de enige met zo veel bagage. Het is natuurlijk maar een reisje van nog geen 24 uur en de meeste mensen hebben een klein koffertje bij zich. Je ziet ze kijken naar onze karavaan. Maar ze hebben natuurlijk geen idee, dat er zoveel afscheidscadeaus inzitten, toch ook nog dat boekje en die knuffel en nog een halve koffer vol glaasjes voor breedtelichtjes (die moesten natuurlijk mee na de ervaring op het vrachtschip).

Wachten, inchecken, wachten, boarden, zoeken en daar is ‘ie dan: onze balkonhut op dek 12. En wat is ‘ie mooi. Niet groot maar alles is er en mooi afgewerkt en nieuw.

De koffers neergezet en snel het schip bekijken. Geen tijd te verliezen, nog maar 19 uur te gaan. Lunchen, midgetgolven, winkelen, bandje luisteren en zwaaien, zwaaien, zwaaien. Om 16:00 uur valt Levi letterlijk om. Tijd om naar bed te gaan. En voor Laris natuurlijk om de hut in te richten (jawel ook voor 1 nachtje!). Vanaf mijn balkon zie ik mijn vader en Gre rondjes varen met de Spido om ons schip. En wie zie ik daar rennen over de Maasboulevard. Jawel Ria Post op het puntje. En zo hebben er nog vele bekende staan zwaaien, maar we hebben niet iedereen kunnen zien.

Vico heeft inmiddels de ‘Splash Academy’ ontdekt. Hier kunnen kinderen vanaf 3 jaar (zonder hun ouders) naar hartenlust spelen. En ja hoor, daar gaat mijn dappere dodo. Hij krijgt een polsbandje, mama wordt geregistreerd, er wordt een wachtwoord afgesproken en hij mag. Hij antwoord stoer op de vraag: “How old are you?” “Five” en daar gaat ‘ie. Een half uur later kom ik hem alweer halen voor het diner. Ik verwacht half een huilend kind, dat zich verloren voelt tussen het internationale gezelschap aan kinderen en de Engels sprekende leiding. Maar nee hoor, ik hoor hem al van ver lachen, hij vermaakt zich prima! Stoeiend met de leiding, hele betogen houdend in het Nederlands en af en toe een Engels woord. “Moeten we nu al eten, het is hier zo leuk”.

Zo leuk, dat Vico besluit, zijn toetje te verruilen voor nog een klein uurtje spelen. Het is al half negen als ik hem breng en ik voel mij een ontaarde moeder. Maar als ik hem een uurtje later ophaal, worden er nog steeds kinderen gebracht. Wederom heeft hij het fantastisch naar zijn zin. De kinderen zitten in een kring, zingen liedjes en doen dieren na. Ik heb er alle vertrouwen in dat Vico zich dit jaar uitstekend gaat redden!

We zijn zo moe dat ook JJ en ik om 22:00 uur naar bed gaan. Het lichtje gaat uit.

De volgende ochtend (maandag 29 april) ben ik al vroeg wakker. Het is inmiddels ook nog een uur vroeger (London time) geworden. De heren slapen nog. Deze holle bolle gijs heeft natuurlijk weer trek en zo zit ik als eerste van het schip om 5:30 uur aan een kopje thee (gevolgd door fruit, ei, hashbrowns, bacon…. Tja ik houd nou eenmaal van ontbijten). Terug in de hut, zijn de heren ook wakker. Zij richting het ontbijt, ik de koffers inpakken. Om 9:30 uur verlaten we het schip alweer.

We worden opgewacht door een chauffeur in onberispelijk pak en oranje stropdas ,“for his Dutch clients”. Een geweldige man. Hij heeft een klassieke Benz opgeknapt. Gespreksstof genoeg voor de heren, die het uur vullen met alle details van de wederzijdse auto’s. Steve (zo heet hij) slaat JJ veelvuldig op zijn schouder en vindt onze reis “Brilliant”. Bij het afscheid wenst hij ons een fantastische tijd. Wat een warm bad was deze reis.

Terwijl wij nog staan na te genieten van deze leuke ervaring, zijn onze jongens al de lobby ingerend. Overal Lego, ze willen niet mee naar Legoland en willen in de lobby blijven. Ze er van overtuigd hebbende dat ze nog 4 dagen in de lobby kunnen spelen, vertrekken we naar het park. Het is heerlijk weer en de attracties leuk. Maar ik kan niet meer. En Levi ook niet meer. Om 15:00 uur vertrekken we naar onze kamer. Een ‘Kingdoms room’; echt te leuk, ook voor een bijna 34-jarige. Met nieuwe energie richt ik de kamer in, terwijl Levi ligt te snurken als een prinsje in zijn Koningsbed.

Nog een Legobuffetje in het restaurant met entertainment. Ik voel een bonkende hoofdpijn opkomen (volgens mij begin ik me te ontspannen). JJ brengt de kinderen naar bed en ik slaap het eerst van iedereen. Om vervolgens om 3:00 uur dit verslag te schrijven… Zo nu nog even naar bed om bij daglicht uit te vinden hoe ik de abdicatie en de inhuldiging het beste kan gaan volgen. Fijne kroningsdag!