130329-3124Welkom op ons blog. Wij, Jan Jaap, Larissa, Vico en Levi gaan vanaf mei door Noord-Amerika reizen met de Scania en onze, tot camper omgebouwde, trailer. Via deze site en onze facebook pagina kunnen jullie onze belevenissen volgen. Alvast veel leesplezier.

Ontario

Het is alweer even geleden dat ik wat geschreven heb. Dat heeft twee redenen. Ten eerste omdat we voornamelijk hier in Ontario zijn voor de Car- en Truckshows die hier gehouden worden. JJ plaatst hier dagelijks foto’s van op Facebook. Ten tweede is het elke dag rond de 30 graden en liggen we vooral bij het zwembad. De jongens vinden het heerlijk en zijn er niet vandaan te krijgen. Ja en dan heb ik het hart niet om te zeggen, “Kom laten we een dagje door Toronto gaan slenteren”.

Kortom niet veel bijzonders gedaan, wel lekker bruin aan het worden.

Natuurlijk hebben we wel Canada Day met de Canadezen in New Hamburg en Waterloo gevierd. Wat zijn Canadezen toch trots op hun land. Prachtig om te zien.

Canada Day wordt groots en vooral buiten en met familie gevierd. Wij waren op een autoshow in New Hamburg en ’s avonds op een groot festival in Waterloo.

Het is ongelooflijk hoe gemoedelijk de sfeer is op dit soort evenementen. Alcohol mag slechts genuttigd worden op aangegeven plaatsen die bewaakt worden door beveiligingsmensen of de politie zelf. Ik denk dat ze in Ontario slechte ervaring hebben met openbare dronkenschap, want we zien het op elk evenement en de regels worden streng nageleefd.

Daarnaast is het opvallend dat er nog geen snippertje papier op de grond ligt. Ongeacht hoeveel mensen er zijn, niemand gooit zijn blikje of bakje op de grond. En het is echt niet zo dat er om de twee meter vuilnisbakken staan. Het is gewoon ‘not done’ om iets op de grond te gooien.

Dan is het nog eens leuk om een festival te organiseren. Ben je lekker snel klaar met opruimen. Ik kan me nog een bepaald festival aan de Lek herinneren waar wel om de twee meter een kliko staat, maar waar men het gewoon voor je neus net naast de kliko gooit…..

Verder hebben we ons een dag vermaakt in het waterpark bij de Bingemans Camping. Zijn we naar de Farmers Market in Kitchener geweest, waar wel op een donderdag waren (volgens alle informatie de dag dat er vee verhandeld wordt en Levi wilde een koe zien), maar waar er geen markt was. En heeft JJ een prijs gewonnen met zijn Truck op de Silver Willow Classic.

Op 6 juli vierden we de verjaardag van Levi. Onze kleine man is alweer drie geworden. Hij had niet veel wensen. Taart en auto’s waren genoeg om hem een hele leuke dag te bezorgen.

We hebben een paar dagen heel veel regen gehad. Toronto is zelfs voor een deel ondergelopen. Het hele metronetwerk stond blank en de stroom was uitgevallen. Hebben wij ook maar vanuit de media en van horen zeggen, we waren er gelukkig niet bij. Ik hoorde ook dat Toronto nogal laatdunkend had gedaan over de overstromingen in Calgary vorige maand. “Dan hadden ze maar een beter afvoersysteem aan moeten leggen.” Maar nu moesten deze woorden weer worden teruggenomen, nu men zag dat het beste afvoersysteem niet tegen deze hoosbuien is opgewassen.

Deze week zijn we verhuisd van een camping boven Toronto naar een camping ten westen van Toronto. Hier zitten we iets dichter bij andere autoshows, maar ook bij een Safari park, de Niagara Falls en nicht Rini (van Ria). Die gaan we deze week allemaal bezoeken. Daarna maken we ons op voor de truckshow in Fergus.

Tot slot nog een kijkje in ons dagelijks leven. De volgende conversaties hebben gespreid over de afgelopen weken plaatsgevonden.

Ik noem het “Jan Jaap en de koelkast”.

“Laris, vind jij nou niet dat die koelkast veel aanslaat.” Lieverd ik zou het niet weten, ik let er thuis ook niet op.” “Nou, ik vind toch dat ‘ie veel aanslaat”.

“Laris hij is wel koud hè op standje 1, dat is toch niet normaal, vind je het gek dat hij zo vaak aanslaat.” “Geen idee lieverd, ik ben geen koelkast expert.”

“Laris, als hij zo vaak blijft aanslaan gaat hij maar de helft zolang mee.” Lieverd, stel dat een koelkast normaal 8 jaar meegaat en nu 4 dan houdt ‘ie het echt wel uit deze reis.”

“Laris, denk je dat hij genoeg lucht krijgt, ik bedoel een koelkast moet toch ruimte om zich heen hebben. Laten we ’s nachts de kastdeuren maar openzetten, heeft ‘ie lekker meer lucht.”

“Laris, ik denk dat we veel meer in de koelkast moeten leggen. Ik heb wel eens gehoord dat dat veel beter is, dan houdt hij zichzelf koel, zegmaar. Ik geef je nog wat waterflesjes en bierblikjes aan.” “Is goed, hoor….”

“Laris, ik heb nu een waaiertje gekocht. Als we dat nu achter de koelkast zetten, krijgt ‘ie meer lucht. En natuurlijk ’s nachts nog wel die kastdeuren open laten staan, hè?!”

Midden in de nacht: “Laris, vergeet je niet die kastdeuren weer open te zetten?”

“Jahaaaaaaaaaaaa!”

En dan nu de lezersvraag van de week:

Overleeft de koelkast deze reis of niet?

Interview met Vico

Vico vindt het de laatste tijd nogal intrigerend dat wij een site bijhouden die dan door anderen gelezen wordt. Vandaag vroeg hij mij of hij ook een stukje mocht schrijven. Aangezien Vico inmiddels wel kan schrijven, maar zijn schrijfwoordenschat zich beperkt tot 3 letterwoorden, hebben we besloten dat hij vertelt en ik schrijf.
Toen ik hoorde dat we naar Canada en Amerika zouden gaan vond ik dat niet zo leuk. Ik vond het wel leuk om op vakantie te gaan. Maar ik vond het niet leuk om zo lang weg te zijn van mijn vrienden. Van het missen had ik nog veel last op de eerste camping, daar was ook geen glijbaan in het zwembad. Nu gaat het veel beter. Ik mis Nederland soms nog wel, maar heb het hier ook erg naar mijn zin. We spelen hier veel meer buiten dan in Nederland en zwemmen elke dag. Op elke camping is een zwembad en een speeltuin. (Op mijn vraag wat hij nog meer leuk vindt op de campings, antwoordt hij “Whatever”, zijn nieuwe stopwoordje.) Ik vind het leuk dat papa en mama niet hoeven te werken. Dat we elke dag samen zijn. Ik vind het niet leuk dat papa nu weer naar een autoshow is. Als hij vanavond terug komt gaan we eerst zwemmen! Het was leuk dat we gefilmd werden op de truckshow en dat we nu op TV zijn. De lessen vind ik half leuk, half niet leuk. Schrijven en rekenen is leuk. Vooral dat ik nu aan elkaar kan schrijven. Lezen vind ik minder leuk. Mama doet het wel goed, denk ik. En het is fijn dat ik hier korter op school zit dan thuis. Dan kan ik meer buitenspelen. Het reizen in de truck is wel cool. Als we lang reizen mag ik een DVD kijken. Verder wil ik nog vertellen dat het leuk is dat Canada zo van de natuur houdt. En dat ik al 3 herten heb gezien. Doei!

Truckshow Clifford

Clifford

Zoals geschreven, had ik mij voorgenomen niets over de truckshow te gaan schrijven. Maar na anderhalve dag show in Clifford, moet ik gewoon een stukje schrijven.

Het is in één woord: ‘overweldigend’.

 

Nu moet ik voor mijn familie en vrienden even uitleggen wat een truckshow is. De gemiddelde trucker en aanhang heeft waarschijnlijk geen idee dat zo’n show een aparte wereld is. Maar ook al ben ik nu al weer 14 jaar samen met JJ en heeft hij mij meegenomen naar de nodige shows, voor een leek blijft het bijzonder.

Goed een truckshow dus. Op zo’n show brengen chauffeurs hun, meestal dierbaarste, bezit mee naar een plek waar veel collega’s dat ook doen. Dit zijn niet zomaar voertuigen. Nee, de echte trucker heeft hier zijn hele ziel en zaligheid in gestopt. De truck en de aankleding ervan zegt ook iets over de trucker zelf.

Bij aankomst is menigeen een beetje gespannen. Het is leuk zo’n meeting, maar ook belangrijk dat de truck er goed bij staat. Ik bedoel zelf trek je ook iets leuks aan als je naar een feestje gaat. Zo’n truck hoort er dan ook glanzend bij te staan. En dat betekent: poetsen na aankomst. Zoals onze buurman hier zei: ‘The party has started, let’s get to work!” En dat poetsen kan best de hele aankomstdag duren. Maar met een biertje binnen handbereik en een praatje met de toeschouwers kan dit nog best een gezellig werkje zijn. Als alles er op zijn best bijstaat, gaat het meest bijzondere onderdeel (voor mij dan) van de show beginnen. Het rondlopen en het bekijken van de collega trucks. Geen onderdeel blijft ongezien. Nieuwe grill, aparte lampjes, uitlaatpijpen. Alles wordt benoemd en beoordeeld. Groepjes mannen gaan van truck naar truck. Dit gaat zo één of twee dagen door, al naar gelang de show duurt. In de avond wordt er met elkaar gegeten, gedronken en gefeest. Na afloop verlaat men meestal in kolonnes het showterrein en kunnen de trucks rekenen op nog heel wat belangstelling langs de wegen van nieuwsgierige toeschouwers. In geval van het Truckstar Festival in Assen is dit onderdeel nogal extreem. Hier zitten vanaf Assen tot aan Utrecht mensen langs de kant van de weg te zwaaien naar te Trucks. Tot zover de samenvatting van de gemiddelde truckshow.

Wat mijzelf betreft, loop ik meestal niet over van enthousiasme om twee dagen op zo’n show te staan. De aankomst vind ik leuk, het weerzien met vrienden en kennissen ook, maar dat rondlopen en dat geneuzel over elk detail en dan vooral de kritische opmerkingen over iemands levenswerk, trekt mij allerminst. Maar tot nu toe was ik dan ook niet op de truckshow in Clifford geweest. Ja, Guido, je leest het goed: Laris begint de shows leuk te vinden.

Er is hier geen onvertogen woord gevallen. Geen kritische opmerkingen, geen zwijgend voorbij lopen als de truck eigenlijk mooier is dan die van jezelf en vooral geen “waar doet ‘ie het van?” gehoord. Vanaf vrijdagmiddag zijn we in een warm bad gestapt.

Nadat we 4,5 uur hadden gereden vanuit Carrying Place, begonnen we ons op de ‘Highway 9’ af te vragen of we wel richting de goede plaats Clifford aan het rijden waren. We waren namelijk nog geen truck tegengekomen. Maar jawel in Clifford, een dorp met 6 straten, stond een bord waarop de show was aangegeven. We werden verwelkomd door een aantal dames in een kraampje, waarvan later bleek dat zij alles regelden op de show behalve het parkeren van de trucks. Beetje a la Nog Harder, al willen de heren dat natuurlijk nooit toegeven. Vervolgens kregen we te maken met de Bassie van de show, maar ook met een Dominik, een Geert en een Henry. Beste opvallend dat de organisatie van zo’n show blijkbaar overal te wereld volgens eenzelfde patroon verloopt.

Enfin, we werden naar onze plek gewezen. Een hoekplek, want de organisator dacht dat wij wel veel bekijks zouden krijgen. Nou, daarvan was geen woord gelogen.

JJ begon gelijk met het poetsonderdeel. We hadden regen gehad onderweg. Dus van de glimmend gewassen truck en trailer was weinig meer over. En daar ging mijn douchewater. Want “Ja, Laris, ze geven ons het mooiste plekje, dan moet ‘ie er ook wel goed bijstaan”. Dus hop waterslang aan de schoonwatertank en wassen maar.

Rustig maar, meiden, ik heb niet als een varken rondgelopen deze dagen. Gelukkig zat er genoeg water in de tank, dat er nog wat over was voor de nodige wasbeurten. Maar dan wel natmaken, douche uit, inzepen en douche snel weer uit.

Eigenlijk was dat hele poetsgebeuren niet nodig, want men was al enthousiast toen we het veld opreden. Ze hadden zoiets nog nooit gezien. Dat zeiden ze dan ook. Grote glimlach op het gezicht. En maar complimenten geven. Het is eigenlijk gênant om hier op te schrijven wat een lovende woorden we te horen kregen. Niet Hollands, zullen we maar zeggen, maar o zo Canadees.

De leukste dag vond ik zaterdag. De hele dag heb ik mensen in de trailer gehad. Canadezen zijn zo bescheiden. Blijven in de deuropening staan en als ik zeg dat ze natuurlijk verder kunnen komen, doen ze allemaal, volgens Canadees gebruik, de schoenen uit en zeggen wel tien keer ‘thank you’.

Dan denken ze dat ze snel weer naar buiten moeten, omdat ze al zoveel gebruik hebben gemaakt van onze gastvrijheid. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Laris kletst 5 kwartier in een uur en ik wil maar al te graag weten waar mijn bezoekers vandaan komen en wat ze doen. Zo heb ik dus de hele dag staan kletsen. Eigenlijk dé manier om met de locals in contact te komen. Nou ja, locals, geïmporteerde locals. Zeker één op de tien bezoekers is geboren in Nederland of heeft Nederlandse ouder. Zo leuk om met een man van 70, die hier al 50 jaar woont, Nederlands te spreken.

Aan het eind van de dag kwamen er twee kleine meisjes zonder ouders de trailer in gehuppeld. Ze trokken zich niets aan van een spelende Levi, een DVD-kijkende Vico of een lezende Laris. En ineens zaten ze naast elkaar op mijn bed. Toen ik erheen liep zei de oudste tegen mij: “Doesn’t it bother you that everyone comes into your home, your private place?” Ik: “No, but then again, no one has been on my bed till now.” De kleinste van het stel: “Oh, I’m so sorry, madam, I really am.” En zo plotseling als dat ze binnen gekomen waren, stonden ze ook weer buiten. Te schattig.

Ook Levi heeft het hier erg naar zijn zin. Onze klein auto-fan kan zijn lol niet op hier. Zaterdag was hij al om 5.30 uur wakker. En ook al viel hij ’s middags om van de slaap, hij ging niet slapen toen ik hem op bed legde. Anderhalf uur lang heeft hij alleen maar: ‘Papa, auto, auto, auto, papa, auto’ gezegd. Helemaal blij toen ik hem daarna weer eruit haalde en hij weer op zijn loopfietsje langs de trucks kon slenteren.

Vico is iets minder autogek. Maar net toe hij bij het avondeten (Pork-chop-diner in de tent), begon te klagen dat hij nu toch echt naar een camping wilde, begonnen ze een quiz. Aangespoord door onze buurman, ging rende Vico, het goede antwoord schreeuwend naar voren en won hij een miniatuur Ford Tow Truck. Helemaal in zijn nopjes en het was weer de leukste show waar hij ooit geweest was. Niets zo veranderlijk als een kind.

Na anderhalve dag, voelt het alsof we een familie rijker zijn. We hebben zoveel uitnodigingen gekregen om bij mensen langs te komen en om naar andere shows te komen. Zo aardig allemaal.

En dan denk ik, wie zijn wij nou helemaal en hoe bijzonder is onze trailer. Mijn Hollandse brein kan het maar nauwelijks bevatten. Dus ik dacht ik schrijf het even op.

Vakantie!

Na de kou, de natte sneeuw en de regen is daar ineens het zomerse weer. Het is zo plotseling gekomen dat we er gewoon aan moesten wennen. Van lange naar korte broek, elke dag zwemmen en onszelf insmeren. De kachel kan uit en de airco aan. We zijn nu net zo blij met onze airco als in Cape Breton met onze kachel. Wat een luxe dat ons huisje op wielen dat allemaal heeft.

De Black Flies hebben inmiddels plaatsgemaakt voor de muggen. Ook irritant maar muggen kennen we. En bovendien steken muggen vooral ’s avonds, terwijl de flies overdag zichzelf vol aten op ons hoofd.

Twee weken geleden hebben we Quebec City verkend. Een prachtige oude stad met heel veel leuke eettentjes en ijszaakjes. Heerlijk om weer eens door een echte stad te slenteren. Ik had het nog wel uren vol kunnen houden, maar onze kleine medereizigers hadden het na een paar uur wel weer gezien. Levi was doodop van het lopen, want meneer vindt zichzelf te groot voor de kinderwagen. Hij loopt er liever achter. Ik had het leuke plan opgevat langs de Citadel terug te lopen naar de parkeergarage. Op de kaart leek het een leuke boulevard langs het water. Net toen Levi zich van vermoeidheid had overgegeven aan de kinderwagen, moest hij er weer uit. Even een trappetje op om bij de boulevard te komen, zo leek het. Helaas was dit trappetje nog maar het begin en volgde daarna nog zoveel treden, dat Vico de tel kwijt raakte. Maar Levi heeft zichzelf overtroffen en elke tree zelf genomen. De route was zeker mooi, maar misschien iets te veel uitdaging aan het eind van ons daagje uit (met 30 graden). Met de tong op de knieën bereikten de jongens de auto. Vico kon geen woord meer uitbrengen en Levi zakte binnen 5 minuten weg in een diepe, luid snurkende slaap.

Na Quebec City volgde Montreal. We hebben ervoor gekozen om alleen het oude gedeelte te bezoeken en niet naar de ondergrondse stad te gaan. Wat eigenlijk niet meer schijnt te zijn dan 3 malls die onder de grond in elkaar overlopen. Heel handig als het vriest maar met dit heerlijke weer niet bepaald aanlokkelijk. Het was een echt toeristisch daagje uit, compleet met oude gebouwen, straatartiesten en souvenirshops.

Bijna een week geleden zijn we (in de regen) naar Carrying Place in Ontario gereden. Van het Frans naar het Engels. Daar waar Quebec meer Europees aandoet is Ontario meer Amerikaans. Waar JJ heel blij van wordt, want Amerikaans betekent auto’s. Veel, mooi, groot, oud of juist gloednieuw. Als een kind die in een speelgoedwinkel rondloopt zo rijdt JJ door Ontario. Zondag- en maandagavond een cruisenight en woensdag is hij de hele dag rondgeleid op het terrein van Tackaberry in Athens. De grootste privé verzamelaar van Internationals. Hij raakt er niet over uitgepraat.

We staan nu op de camping van Jan en Jannie Maat. Een Nederlands stel dat hier samen met hun dochter 10 jaar geleden is komen wonen en met succes een camping runt. Bij aankomst konden Vico en Levi hun geluk niet op. Jesper en Djoeke, de Nederlandse kinderen die ze in Fredericton hebben leren kennen, stonden al op hun te wachten. En in tegenstelling tot de vorige ontmoeting duurde dit samenzijn maar liefst twee dagen. Dus samen eten, spelen, zwemmen en zelfs varen. Vico vraagt nu al wanneer we hen weer zien. Verder hebben we deze week, naast de verplichte onderdelen zoals lesgeven, helemaal niets gedaan. Gewoon genoten van het lekkere weer. Wel een aantal uitstapjes overwogen, maar met 28 graden is het zwembad veel aantrekkelijker. Vico springt en spettert alsof zijn leven er vanaf hangt en ook Levi begint het water leuk te vinden. Na veel gekrijs, snapt hij nu waarom hij bandjes om moet en beweegt hij zich vrij door het water. Inmiddels reflecteren we ook al wat minder en Vico heeft zelfs al een lekker kleurtje. Kortom: vakantie.

Morgen vertrekken we naar Clifford. Daar is het hele weekend een Truckshow. Daarna verblijven we op campings in Kitchener en Cookstown. Centraal gelegen tussen alle cruisenights en carshows die in Ontario plaats gaan vinden. Met nog een uitstapje naar de Niagara Falls. Deze hebben we in 2009 ook al gezien. Maar volgens ons de moeite waard om er nog een keer heen te gaan. JJ zal stukjes op de site en op Facebook schrijven over al het auto gebeuren, daar waag ik mij niet aan.

Advertenties

FH Trans Holland
Kentie Truckspecials
Verweij's Trucking
J. de Bruyn Transport Lopik
Patrick van der Mark B.V.
Kokkie en Wokkie
Henri Verkleij Transport
ABossCleaning

Gedeelde Facebook Fans