130329-3124Welkom op ons blog. Wij, Jan Jaap, Larissa, Vico en Levi gaan vanaf mei door Noord-Amerika reizen met de Scania en onze, tot camper omgebouwde, trailer. Via deze site en onze facebook pagina kunnen jullie onze belevenissen volgen. Alvast veel leesplezier.

Alweer een jaar voorbij

Het is alweer een jaar geleden dat wij, na ruim acht maanden reizen, weer voet zetten op Nederlandse bodem. Na een roerig jaar volgde een jaar dat daar niet voor onder deed.

Nieuw kind (Mike), nieuwe baan (Truckstar), nieuwe uitdaging (go-in-style.nl), nieuwe hobby (schrijven), nieuw huis (met schoonouders), nieuwe school (Levi), nieuwe sport (Vico).

Ongelooflijk dat we ons van het ene avontuur elke keer weer zo in het andere storten. Ook best bijzonder dat ons leven er 180 graden anders uitziet dan voor onze reis. Mochten we voor de reis ook maar enige twijfel gehad hebben, hoe het ons erna zou vergaan, dan is dat totaal niet nodig geweest. Alles is meer dan op zijn pootjes terecht gekomen. 

JJ gaf een paar weken geleden een presentatie over onze reis aan leden van de Namac. Ik zat achter in de zaal. Wat was het leuk om weer eens met die reis bezig te zijn. Want er zijn nog wel 500 verhalen over te vertellen. Maar ja, het leven gaat door en je wordt toch ook een beetje aangezien voor een oude seniel als je op elke verjaardag weer begint over je eigen reis. Daarom was het erg leuk om er op verzoek weer eens over te vertellen.

En toen ik zo zat te luisteren naar de stortvloed aan woorden (want JJ probeerde elke ervaring, emotie en auto van die acht maanden in anderhalf uur te proppen), besefte ik weer dat eigenlijk niets onmogelijk is. Ik luister naar het relaas en realiseer me dan pas dat er van alles mis had kunnen gaan. Maar daar hebben we vooraf en tijdens de reis nooit over nagedacht. Gewoon doen. Dat is maar goed ook. Anders hadden we die rotatie van 180 graden niet gemaakt.

Daar staat 2015 alweer voor de deur. De laatste dagen van het jaar, met de Top 2000 op de achtergrond, gebruiken wij altijd voor reflectie en plannen maken voor wat komen gaat. Misschien zouden we dit keer maar één goed voornemen moeten hebben: er een rustig(er) jaar van maken. Maar gezien alles wat we de afgelopen 15 jaar samen hebben meegemaakt, lijkt dat nog een hele opgave.

Ik wens iedereen een prachtig, kansrijk, maar bovenal een gezond 2015!

Veel liefs,

Larissa

Drukke weken..

 

Het Truckstar Festival is voorbij, het was geweldig! ik moet nog een beetje herstellen net als Larissa want het was flink druk met 3 kinderen, warmte en een verkoopkraam om te runnen.
Vandaag nog een dagje in Hoofddorp gewerkt, morgen Pa en ma verhuizen en dan langzaam weer op naar Nog Harder dit weekend in Lopik, vrijdagavond en zaterdag zal Larissa haar kraampje daar ook runnen dus kom ff langs voor een Fles Nano Coating of een T-shirt van Stay Loaded of The Boss from Kekerdom..

Na Nog Harder blijven wij in de trailer wonen en gaan rustig aan over naar de Graafdijk, het begint al flink op een huis te lijken, de laatste loodjes daar nog even en dan daar slapen, het zal wel wennen zijn maar we kijken er ook erg naar uit. 

Ik hoop je even te zien dit weekend, de show zal je niet teleurstellen!

gr.JJ

Heimwee in het kwadraat!

En ineens in de auto, strak blauwe lucht, brandende zon, Avicii uit de radio

Feeling my way through the darkness
Guided by a beating heart
I can't tell where the journey will end
But I know where to starts
They tell me I'm too young to understand
They say I'm caught up in a dream
Life will pass me by if I don't open up my eyes
Well that's fine by me
 
So wake me up when it's all over
When I'm wiser and I'm older
All this time I was finding myself
And I didn't know I was lost
 
overvalt het me. Het zakt in als een baksteen. De zoete pijn van heimwee. Ik voel het in elke vezel van mijn lichaam. Blij en trots dat we het hebben gedaan en triest dat het voorbij is. Onze reis. Onze droom.
Dit is de eerste keer dat ik het echt binnenlaat. Tot nu toe geleefd door de waan van de dag. Thuiskomen, webshop opzetten, babykamer inrichten, Vico naar school, Levi door het medisch circuit heen leiden, bevallen, JJ nieuwe baan, Mike leren kennen, plannen maken voor het nieuwe huis…..
 
Maar nu ik zo in mijn eentje in de auto zit, dringt het pas door wat een turbulent en fantastisch jaar achter me ligt. De muziek gaat harder, ik zing luidkeels (en heerlijk vals) mee met het lied dat in de States ook uit deze autoradio kwam. Gedachten gaan naar eindeloze wegen, verlaten, langs prachtige rivieren, ruige zee, bergen, door steden en de woestijn. Al die kilometers komen in een sneltrein vaart aan mij voorbij. Ik lach en huil tegelijk.
 
Hoe mooi was het in de truck met zijn viertjes, huisje achter ons aan hobbelend, de wereld als een film aan ons voorbij trekkend.
Tja een film lijkt het nu wel. Hebben we dit echt mee mogen maken? Waren we echt zo dapper om die stap te nemen?
Maar wat de reis met ons gedaan heeft, is nog dagelijks voelbaar. De onderlinge band, onze instelling, de zelfstandigheid van Vico, het zelfvertrouwen van Levi. En dan Mike, de meeste relaxte baby die er bestaat.
 
Dus jij gaat naar Canada en Amerika met een vrachtwagen en een tot huis omgebouwde trailer? Tuurlijk! En je neemt ook je auto nog mee achterin? Mmm…. Je gaat zelf Vico lesgeven? Een jaar? Ja, Ja! Jan Jaap geeft zijn bedrijf op? Jij stopt met werken? Je weet niet wat je gaat doen als je terugkomt? Toe maar!
 
Mijn vriendinnen dachten dat ik knettergek aan het worden was, bekende onlangs één van hen. Ze dachten, “Laat die Laris maar kletsen.” Maar achteraf toch wel bizar, dat ik deze droom werkelijkheid heb laten worden. Ja, dat vind ik zelf eigenlijk ook wel.
En hoe langer ik thuis ben hoe bizarder het eigenlijk lijkt.
 
Om dat gevoel weer even terug te krijgen (en omdat mijn zwager met zijn gezin in ons huis gaat en wij nog niet in ons nieuwe huis kunnen) gaan we over een week weer in de trailer wonen. Ik kan niet wachten. Buiten eten, geen tv, even de tijd om terug te denken aan een jaar geleden.
 
Natuurlijk horen daar ook de truckfestivals bij, voor een optimale beleving. Dus staan we 25 t/m 27 juli op het TT circuit in Assen (Truckstar Festival) en op 1 en 2 augustus op Salmsteke in Lopik (Nog Harder).
 
Kom gerust eens kijken. Lijkt me gezellig.
 
Tot ziens!
 
Larissa
 
 

De bevalling van een wereldreiziger

 

Daar zit je dan, na 9 maanden, met een kind op je buik in plaats van erin. Wat hebben we naar dit moment uitgekeken en hoe normaal is het alweer dat Mike erbij is als vierde man in ons gezin.

Hij heeft een ruime aanloop genomen. Ik heb vaak ’s nachts gedacht dat hij eraan kwam, maar de volgende ochtend bleek hij er toch geen zin in te hebben. Na de uitgerekende datum, 21 maart, werd ik nog ongeduldiger. Maar Mike nam zijn tijd. Echt een kleine Canadees. Wat vandaag niet komt, komt morgen wel. En ik had me daar maar aan aan te passen. Donderdagochtend begon het er een beetje op te lijken. Met Vico naar school, Levi naar het kinderdagverblijf en Jan Jaap op pad, had ik het rijk voor mezelf alleen. Tot ver in de middag was ik bang dat de weeën weer zouden verdwijnen. Maar Mike had duidelijk zijn zinnen gezet op 27 maart. En toen ging het eigenlijk ineens toch heel snel. Om 17.45 uur arriveerde verloskundige Nel en niet lang daarna Jan Jaap. JJ was vervolgens druk met eten maken voor de verloskundige en zichzelf, de stagiaire en kraamhulp voorzien van drinken, bellen en zo meer. Alles om maar niet in onze tot verloskamer omgebouwde slaapkamer te zijn. Prima, hoor. Wij zijn nogal van de efficiënte taakverdeling en wat zou hij nu eigenlijk concreet bij kunnen dragen. Hij had 9 maanden geleden al met succes een bijdrage geleverd. Om 19.30 uur werd Levi thuis gebracht door oma. Levi rende gelijk door naar de slaapkamer en JJ er achteraan. Gezellig samen naast mama op bed en net op tijd om Mike geboren te zien worden (19.42 uur). Levi was niet bepaald onder de indruk en constateerde “Baby uit”. Geen woord van gelogen. Mike keek gelijk nieuwsgierig in de rondte. Een plaatje om te zien. Helemaal af, alles erop en eraan en hij hoorde er gelijk bij.

Gelukkig mocht ik gelijk onder de douche en toen Vico om 20.15 uur thuiskwam lag ik al in een schoon bed. Dat was maar beter ook, want waar Levi niet verblikt of verbloost, kan Vico totaal niet tegen bloed. Met zijn vieren op bed hebben we toen gekeken hoe Mike zijn testjes doorliep voor de Apgarscore (goed). Daarna bracht JJ de jongens naar bed, die zowaar gelijk gingen slapen ondanks alle consternatie in huis. Mike had berenhonger van het avontuur en dronk tevreden uit de borst. En zo kwam het dat ik nog binnen het uur na de geboorte van onze derde zoon al aan een overheerlijke boterham Filet American zat.

Het was een zwangerschap uit een boekje, die werd bekroond met een droombevalling met als resultaat een gezonde, knappe vent. Het heeft me een paar nachten gekost om dat te beseffen. Hoeveel geluk kan een mens hebben. Wat zijn we dankbaar.

Mike leeft helemaal mee met mijn verwerkingsproces en geeft mij ’s nachts ook alle tijd om na te denken als hij uitgebreid aan het drinken is. Want dat is natuurlijk wel een nadeel van een klein Canadeesje: het tijdsverschil!

Het was ook heel leuk dat Nel de bevalling heeft begeleid, aangezien ik met haar tijdens onze reis veelvuldig contact heb gehad over de zwangerschap. Ze heeft me wederom (net als bij de geboorte van Vico) heel goed begeleid. Heeft lachend toegezien hoe de Verweijtjes met een geboorte omgaan. Bijvoorbeeld om JJ, die om 17.55 uur vraagt of hij niet alvast de geboortekaartjes kan posten, want dan heeft iedereen ze morgen nog in huis. Kinderen op bed, douchen 5 minuten na de bevalling, het maakt Nel allemaal niet uit. Ook kraamhulp Mieneke voelt zich al snel thuis in ons gezin en mag hier gelukkig de verdere kraamperiode blijven. Ik zei gisteren nog tegen haar dat ze me in Amerika wilden overhalen om daar te bevallen. Nou, 10 keer liever bevallen zonder pijnbestrijding dan het de eerste week na de bevalling te moeten doen zonder een kraamhulp.

Het gaat dus nog steeds goed met de Verweijtjes. Het begint zo langzamerhand wel gênante vormen aan te nemen, al die success stories, dat geef ik toe.

Maar ook voor ons dient het normale leven zich weer snel aan. De kraamhulp gaat ons donderdag verlaten en dit weekend vertrekt JJ naar truckshow Ciney (België).

Tot die tijd laat ik mij nog maar even lekker verwennen. Mijn fruithapje komt er alweer aan!

Advertenties

FH Trans Holland
Kentie Truckspecials
Verweij's Trucking
J. de Bruyn Transport Lopik
Patrick van der Mark B.V.
Kokkie en Wokkie
Henri Verkleij Transport
ABossCleaning

Gedeelde Facebook Fans