Welkom op ons blog. Wij, Jan Jaap, Larissa, Vico en Levi gaan vanaf mei door Noord-Amerika reizen met de Scania en onze, tot camper omgebouwde, trailer. Via deze site en onze facebook pagina kunnen jullie onze belevenissen volgen. Alvast veel leesplezier.
Op dit moment verblijven we op een camping in Shediac, New Brunswick. Shediac is gelegen in een ‘Region Acadian’. De Acadians zijn een zeer vriendelijk volkje dat zowel Frans als Engels spreekt. Hun favoriete uitspraak is ‘Worry pas’. Dat zoveel betekent als ‘No worries’ in Australië. Volgens de Acadians is er in Canada geen relaxter volk te vinden en tot nu toe kunnen we dat beamen. Van de ‘godmother’ (zoals ze zichzelf noemt) van de camping, tot de monteurs bij de Thermo King, hele geschikte lui om de woorden van JJ maar eens te gebruiken.
Even tussendoor: best relaxt om op een maandagmiddag met een rood wijntje en een schaaltje olijven binnen handbereik een stukje te schrijven terwijl de jongens buiten spelen en JJ de auto schoonmaakt. Niet zoals de gemiddelde maandagmiddag er in Nederland uitzag. Maar dat terzijde.
Waar was ik ook al weer gebleven in het chronologisch verhaal. Want de autistische kant in mij vraagt, ook op reis, om structuur. Daarom kijk ik nu in mijn logboek waar ik gebleven ben. Vorige week zaterdag dus. Jarig en kreeft eten. Zondag was het een zeer druilerige dag in Baddeck. En wij doen dan gewoon mee met het weer, dus niets noemenswaardig dus. Maandag zijn we weer teruggegaan naar Antigonish. Wij waren even vergeten dat het hier een feestdag was. En JJ moest nog een gasadapter ophalen die hij besteld had bij de lokale gaskoning. Daarom nog een nachtje Antigonish. Waar het maandag schitterend weer was en wij weer helemaal opbloeiden.
Dinsdag een lange reis naar Shediac, New Brunswick. Niet via de snelweg, maar langs de kust. JJ vroeg zich nog even af of er wel trucks konden rijden. Die zag zich al 40 kilometer achteruit rijden omdat we niet onder een brug door zouden kunnen. Maar na 2 tegemoetrijdende trucks, ontspande hij ook en hebben we een heerlijke tocht gemaakt.
De camping in Shediac (Beausejour camping) is ruim opgezet en heeft een (niet onbelangrijk) zeer grote speeltuin. En hier verblijven we nog wel even omdat JJ uitgenodigd is voor een Truckshow in Moncton, de stad hiernaast.
Woensdag hebben Eric en Sandra ons verblijd met een bezoekje. Wederom een gezellige ontmoeting. Zij hebben ons uitgenodigd voor een bbq bij hen thuis aankomende zondag met nog een aantal Nederlandse chauffeurs die hier werken. Wij kamperen daar dan een nachtje. Toch handig zo’n huisje op wielen.
Donderdag bleek de kachel in de trailer het niet helemaal meer goed te doen. Maar lang leve het internet. Een bedrijfje in de buurt was al snel gevonden. JJ kon daar ’s middags om 14.00 uur al terecht. Ze waren echter wel wat overmoedig geweest met hun reactie dat ze het wel even zouden fixen, want zo’n grote uitvoering van deze kachel hadden ze nog nooit gezien. Geen moeite was echter te veel. Bellen, nalezen en uitproberen. Het is gelukt; de kachel doet het weer. En dat is toch wel lekker ’s ochtends.
Ik heb die hele middag met de jongens op het strand van Shediac gezeten. Regelmatig waren we de enigen op het hele strand. Eén woord: genieten!
Vrijdag een doorsnee dag: lesgeven, wassen, buiten spelen, koffie drinken bij de Tim Hortons. Zaterdag helaas de hele dag regen. Naar het centrum van Moncton geweest en een stukje gereden. Gisteren niets noemenswaardigs (althans niet internetwaardig, wij helemaal in de gloria, dat Levi na het woordje ‘nee’, nu ook steeds meer ‘ja’ gaat zeggen, maakt de conversaties toch een stuk positiever).
Vandaag zijn we naar Hopewell Rocks geweest. Daar is het verschil tussen laag en hoog water maar liefst 14 meter (en soms zelfs 16 meter). Heel bijzonder om op de bodem van de zee te lopen en een aantal uren later op de zelfde plek het water tegen de rotsen te zien klotsen. Zelfs onze 5-jarige-lekker-boeiend-kleuter was onder de indruk. Ook leuk om samen op te zoeken hoe dat dan kan, zo’n verschil. En ineens komen die Aardrijkskunde lessen van meneer Janszen weer van pas, de aantrekkingskracht van de maan, zo zat dat ook al weer. Zijn die 6 jaren niet voor niets geweest.
We hebben daar vanmiddag heerlijk mosselen gegeten. Helaas voor JJ en mij, vindt Vico ze ook lekker en liet hij er niets van over.
Zo mijn glas is leeg. Maar even de heren opzoeken en vragen wat ze vanavond willen eten. Het ware campinggevoel…..
‘En hoe doe je het dan met Vico en Levi als je een jaar op reis gaat?’ Een veel gestelde vraag aan ons voordat we vertrokken. Op zich een rare vraag. Hoe doe je dat? Tja, hoe doe je dat sowieso met kinderen. Of dacht men dat we ze een jaar bij opa en oma zouden onderbrengen of de hele reis in een aanhanger achter de trailer zouden vervoeren?
Ze gaan gewoon mee. Inderdaad een leerplichtige kleuter en een peuter die veel ziek is.
Nou ja gewoon, er moet natuurlijk wel het een en ander geregeld worden voor vertrek.
Wat Vico betreft was het ons gelijk duidelijk. Hij moet onderweg onderwijs krijgen. Niet alleen omdat hij bij moet blijven, maar ook omdat wij anders niet weten hoe wij hem van 6 uur ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds genoeg uitdaging kunnen bieden. Vico is een zeer energiek mannetje van wie niet alleen zijn ledematen, maar ook zijn hersenen overuren draaien. De weg naar de ‘Wereldschool’ was snel gevonden. Hier hebben wij het lespakket voor groep 3 aangeschaft. De materialen hebben we meegekregen en ik word digitaal ondersteund met het lesgeven. Doordat wij langer dan 8 maanden buiten Nederland verblijven, zijn wij verplicht ons uit te schrijven uit de GBA (Gemeentelijke Basis Administratie). Dit houdt in dat wij wel Nederlander blijven, maar geen ingezetene zijn. Consequenties: geen kinderbijslag, geen toeslagen, 2% vermindering op AOW (als ‘ie over 30 jaar nog bestaat), maar ook geen leerplicht meer. Wij hebben onze plannen uiteraard wel besproken met de juffen van Vico, de directie van school en met de leerplichtambtenaar.
Afgelopen maandag ben ik begonnen met lesgeven. Ik schrijf ik, want het is ook ik. JJ wil er niets mee te maken hebben. Hij heeft nog trauma’s van het urenlang zinloos vertoeven in schoolgebouwen. Hij vindt school een ware marteling. Ik daarentegen was een ware schoolnerd. Was er niet weg te slaan. En ergens daartussen bevindt Vico zich. Zolang de stof uitdagend is, vindt hij het les krijgen heel leuk en doet enthousiast mee. Maar als hij enigszins denkt dat hij de stof beheerst, straalt de verveling van zijn gezicht en is hij mijlenver met zijn gedachten. Boos is hij dat we met tellen beginnen terwijl het vak Rekenen heet. Hij wil sommen maken en niet eindeloos, jongens, meisjes, ballonnen en pennen tellen. Hij is niet gek. Tellen kan hij tot honderd en vanaf 20 ook terug. Hij weet ook wel dat na maandag, dinsdag komt en dat het eergisteren woensdag was. En natuurlijk is die boom dikker dan die. ‘Mama, je bent echt een slechte juf. Ik weet het allemaal al. Rekenen is rekenen en niet tellen!’ Gelukkig kan hij nog niet schrijven, geduldig binnen de lijntjes kleuren, spellen enz. Dus genoeg onderdelen om mij te bewijzen.
Levi is weer een ander verhaal. Levi is vanaf zijn geboorte een geval apart en bijna altijd ziek. Als baby pruttelde hij als een varkentje, had hij last van eczeem en koemelkeiwitallergie. Zijn luchtwegen hebben wat opstartproblemen gehad. Met als dieptepunt RS virus met dubbele longontsteking met kerst 2011. De eerste anderhalf jaar is hij als een mol door het leven gegaan. Ging pas laat staan en lopen en toen hij ging lopen viel hij meer dan dat hij liep. Totdat hij een bril kreeg van + 5,5 met cylinder voor beide ogen. Er ging letterlijk een wereld voor hem open. Op 2 jarige leeftijd bleek dat hij niet al een half jaar aan het kwijlen was vanwege een kies die doorkwam, maar dat zijn keelamandelen zo groot waren dat hij niet fatsoenlijk kon slikken. Na het verwijderen van keel- en neusamandelen en het plaatsen van buisjes, gingen we weer een stap vooruit. Hij was nog wel verkouden, maar om de week hoge koorts was er niet meer bij. Maar Levi is een geboren brokkenpiloot. In oktober vorig jaar had hij het zo benauwd dat we weer ’s avonds op de kinderafdeling van het ziekenhuis belandden (waarschijnlijk had er iets vastgezeten in zijn luchtweg) en nog geen week later zaten we er weer. Ditmaal omdat meneer van de zesde trede van de trap rechtstandig op de plavuizen was gekletterd met zijn hoofd. Afgevoerd met de ambulance. Na een nacht in het ziekenhuis bleek het toch mee te vallen.
Daar merkte de kinderarts wel op dat Levi zoveel ziek was, nog niet praatte (met ruim 2) en nog niet zo soepel liep. Een traject van onderzoeken volgde. En vanaf dit jaar had Levi wekelijks 1 uur logopedie en 1 uur fysiotherapie. Tevens ging Levi naar de peuterspeelzaal 2 ochtenden in de week. Een stoomcursus motorische en spraakontwikkeling voor zowel Levi als voor mij in ondersteunende zin.
In deze 3,5 maand veel geleerd over Levi. Zo blijkt dat hij Sensorische Integratiestoornis heeft. En sinds we dat weten, vallen er veel puzzelstukjes op zijn plaats. Nu weten we waarom hij zo huilt als zijn sok verkeerd zit, dat fel licht hem zo afleidt dat hij zich nergens anders op kan concentreren en hoe moe hij wordt van bepaalde dingen.
Daarnaast is het opvallend hoe zeer het ziek zijn, zijn ontwikkeling remt.
De laatste weken voor vertrek hebben we alle deskundigen nog een keer bezocht. De kinderarts, de KNO-arts, de orthoptiste, de opticien, de tandarts, de consultatiebureau-arts, de wijkverpleegkundige, de logopediste, de fysiotherapeute en de juf van de peuterspeelzaal. Alle tips en conclusies hebben we meegenomen in ons achterhoofd.
En een uitgebreide (medische) reisverzekering afgesloten.
Hier in Canada hebben we Levi eerst maar weer eens kind laten zijn. De vrijheid, de schone lucht en de agendaloze weken doen hem goed. Hij kan ineens op zijn loopfiets fietsen, verkent de wereld om zich heen en zegt alweer een paar woorden meer. Bovendien is hij sinds dat we in Canada aangekomen zijn, niet meer ziek geweest. Nog geen snottebel. Het is geweldig om hem zo te zien genieten.
Kortom, zo doen we het dus.
Vanmorgen een email ontvangen van de organisatie van de Atlantic Truckshow in Moncton NB, we zijn uitgenodigd en mogen bij de Show en Shine staan! das gaaf!
Vandaag zijn we weer vertrokken uit Baddeck, gingen een propane adapter ophalen in Antigonish, bleek vandaag een feestdag te zijn en de toko waar we deze besteld hadden dicht, zodoende hebben we hem weer voor een nachtje op onze "oude stek" gezet in Antigonish.
In Baddeck hebben we het redelijk koud gehad (buiten dan) vandaag was het gelijk al superweer dus toen we stonden om 11 uur konden de jongens gelijk gaan spelen buiten, na een kwartier komt Vico aanrennen, ik zie een bever! ik kijken en jawel hoor, een vrouwtje wat een nest aan het bouwen is en een mannetje wat de wacht hield, Vico trekt gelijk zijn broek naar beneden en zegt; ik ga hem vangen, en loopt gelijk door het riviertje naar de andere kant..