Fijne Kerstdagen!

Details

Created on Tuesday, 24 December 2013 19:46

Written by JanJaap

Wij wensen al onze volgers hele fijne kerstdagen toe!
Geniet ervan!

JJ, Larissa, Vico en Levi

We did it!

Details

Created on Sunday, 15 December 2013 15:38

Written by Larissa

Na 232 dagen, 20.000 kilometer met de Scania en 15.000 kilometer met de Benz durf ik het dan eindelijk op te schrijven: “We did it!!”

We hebben van onze droom een avontuur gemaakt en met succes. We hebben niet de jongste voertuigen meegenomen (Scania 13 jaar, trailer 20 jaar en Benz 9 jaar), maar ze hebben ons zeker niet teleurgesteld. Natuurlijk hebben we erover ingezeten (motor, naven, banden, koelkast etc) en heeft JJ de nodige kleine reparaties moeten verrichten, maar geen grote mankementen. En dan is dit de plaats om mijn welgemeende complimenten te uiten richting mijn liefhebbende man. Want wat heeft hij goed werk geleverd. Met hulp van vrienden, maar zeker naar zijn idee heeft hij een transport trailer omgetoverd tot een waar huis en van alle gemakken voorzien. Ik moet zeggen dat ik twee jaar geleden nogal sceptisch was, toen ik midden in een kale trailer stond en JJ vol passie vertelde dat ik daar zou gaan slapen en op die plek ging eten. Hij heeft het dubbel en dwars waargemaakt. Bedankt, schat.

Om dit stuk niet een soort bedank-speech te laten worden, maar om zeker ook niet voorbij te gaan aan alle hulp en aanmoedigingen die we hebben gekregen onderweg en vanuit het thuisfront. BEDANKT allemaal. Bedankt familie, vrienden, truckers en mede-camperaars. Jullie hebben stuk voor stuk een onmisbaar onderdeel uitgemaakt van onze reis. Je hoort mensen nog wel eens zeggen: “Nou, dan leer je je echte vrienden kennen….”. Dan heb ik waarschijnlijk een uniek stel vrienden en familieleden om mij heen, want afstand, maar ook tegenslag, ziekte en dood hebben nog nooit een negatieve invloed op onze band gehad. In tegendeel zelfs.

Nog eentje dan: bedankt alle volgers van ons blog, maar ook op FaceBook. Volgens JJ heeft onze pagina Scania in Amerika bijna 7500 volgers en dan houdt JJ ook nog vrienden via zijn eigen pagina op de hoogte van onze reis. Zoals jullie gemerkt hebben is FaceBook helemaal JJ zijn ding geweest tijdens deze reis. Ik heb alleen stukjes tekst in Word aangeleverd en hij heeft voor de rest gezorgd.

Ik heb geen FaceBook. Ik ben een oude ziel, ik ben nog in staat om van what’s app bericht een opstel te maken. Ik zou dan ook het liefst iedereen een handgeschreven brief sturen. Het aantal mensen dat ons volgt, vind ik echt onvoorstelbaar. Vooral ook omdat ik slechts een klein percentage ervan ken. JJ daarentegen weet van (bijna) iedereen wie hij/zij is, doet en rijdt. Het was in ieder geval heel leuk om onze ervaringen te kunnen delen.

Of er een boek komt? Nou, ik zou mezelf niet bepaald een schrijver willen noemen. Als ik dat al ooit dacht dan heeft een redactrice van de Libelle mij wel met beide benen op de grond gezet. Zij begon haar workshop met te vertellen dat iedereen denkt dat ‘ie leuk kan schrijven, omdat de omgeving dat zegt. Vervolgens voegde zij er confronterend aan toe: “Vrienden kraken je schrijfkunst niet zo snel af, maar de werkelijkheid is dat er maar bitter weinig goed kunnen schrijven.” Toen ik de moed bij elkaar had geraapt om mijn stukje voor te dragen, zei ze: “Als je daar nog heel lang aan sleutelt kan het wel wat worden, maar dan meer voor een website ofzo.”.

Het wordt dus geen boek, maar waarschijnlijk wel een uitgebreid verslag met onderdelen uit het blog, reflecties en foto’s voor onze jongens. Zodat zij later terug kunnen lezen wat hun ouders bezielde om hen 8 maanden op sleeptouw te nemen. En natuurlijk voor Junior. Kan hij nalezen naar welke plekken hij allemaal in mijn buik is meegelift. En vooral hoe blij we met hem zijn en hoe bijzonder het voor ons is, dat hij er ook een beetje bij geweest is. Al zullen we het misschien wel een keer goed met hem moeten maken, door hem in levende lijven mee te nemen op reis. En misschien ook niet. Zegt grote broer Vico: “Moet je niet doen, joh, met die ouwelui zolang in één camper, om gek van te worden….”

Waren er dan alleen maar hoogtepunten? Nee, natuurlijk niet. Wie ons goed kent, weet dat wij alle vier een aardig temperament hebben. Zet die vier personen eens acht maanden lang bij elkaar op zo’n 30 vierkante meter, zonder uitvluchten als werk, school, familie en vrienden. Dan kom je elkaar (en jezelf) wel tegen, zal ik maar zeggen.

Er waren kleine moeilijkheden als stress of alles het wel blijft doen, het regel- en papierwerk, de zorgen om de gezondheid van de kinderen en de ongeborene, de heimwee van Vico in het begin, het niet kunnen spugen op je eigen toilet, het missen van de opa’s en oma’s (al hebben opa Jaap en oma Gre die schade de afgelopen 7 weken behoorlijk ingelopen).  En grotere zoals ons vertrek kort nadat het huis van onze (schoon)ouders is afgebrand (dat je ze op afstand niet zo goed kan steunen als je zou willen), het niet langs kunnen gaan bij oma als ze in het ziekenhuis ligt en er niet kunnen zijn voor vrienden als ze je nodig hebben.

Maar nooit gedacht: “Waar zijn we aan begonnen”. Deze reis is absoluut , zonder twijfel, een enorme verrijking van ons leven. Wat het leven ons ook nog brengt, dit hebben we ‘in the pocket’!

Diepere inzichten? Niet heel diep, maar we zijn zeker wel wat wijzer geworden over onszelf. Bijvoorbeeld dat wij ‘wij’ zijn. Wij zijn altijd bezig en maken ons nog om veel dingen druk. Wat dat betreft ben je gewoon wie je bent, ook op reis. Alleen heb je soms wel een reis nodig om dat in te zien. Onze gezondheid, onafhankelijkheid en zelfstandigheid zijn voor ons het allerbelangrijkste. Dat nemen we hopelijk mee in de keuzes die we in Nederland gaan maken betreffende onze toekomst.

Echte concrete winst van deze reis? Met stip op één: onze onderlinge band. Direct daarna alle vriendschappen die we hebben gesloten. Zoveel mensen die we hebben leren kennen, die allemaal op de een of ander manier iets aan ons hebben meegegeven.

De gezondheid van Levi, de enorme ontwikkeling van Vico en de zwangerschap van onze liefdesbaby. De onuitwisbare indrukken die alle landschappen op ons netvlies hebben achtergelaten (en op zo’n 10.000 foto’s).

Of we de lezers nog iets mee willen geven? Dat mag duidelijk zijn: “Later is allang begonnen!”

En voor alle mensen die ons verzekerd hebben, dat deze reis, het rondrijden met eigen truck, de toegang tot de VS en zeker tot Californië, het zelf les geven van Vico etc etc allemaal niet mogelijk is. Voor deze mensen kan ik alleen maar hopen dat ze zichzelf in hun eigen leven ook niet zoveel beperkingen opleggen. Ik kan alleen maar herhalen wat mijn oma aan mijn moeder overbracht en zij weer op mij (lekker ouderwets maar o zo waar): “Waar een wil is, is een weg”, “Je bereikt meer met stroop dan met azijn” en “Wie goed doet, goed ontmoet”. En als het dan echt tegen zit, roep dan, net als wij, heel hard tegen elkaar: “Zonder strijd geen overwinning”.

Jeetje, wat dat moralistische Amerika allemaal niet met je doet, zeg.

De toekomst zien we positief tegemoet. Al hebben we nog geen duidelijk plan qua werk er zijn ideeën genoeg. Ons leven neemt direct na thuiskomst in ieder geval het bekende patroon aan. Er staan alweer genoeg afspraken in de agenda en na de kerstvakantie gaat Vico weer naar school en Levi 4 dagdelen naar de peuterspeelzaal. Nu JJ nog pad sturen en ik kan gaan genieten van de rust, tot ongeveer 21 maart dan.

Deze website beschikt niet over een gastenboek. De meeste mensen hebben hun reacties gegeven via FaceBook. Maar voor de fossielen onder jullie, die net als ik geen FB-pagina hebben en toch een reactie willen geven: ik zie jullie mailtjes via mail@scaniainamerika.nl graag tegemoet.

Al kan ik niet beloven dat dit het laatste stukje is dat ik schrijf. Het is in ieder geval wel het laatste stukje vanuit Amerika. Het was mij een groot genoegen!

Veel liefs,

Larissa

Spannende tijden

Details

Created on Friday, 13 December 2013 18:44

Written by Larissa

Het zijn spannende tijden voor de Verweijtjes! Zojuist hebben we onze huisje weggebracht naar de haven van Norfolk. Waar hij een week moet wachten voordat hij vrijdag 20 december wordt geladen op de Atlantic Concert en daar hopelijk op 2 januari in dezelfde staat weer vanaf komt in Antwerpen.

Het lijkt simpel, even je truck, trailer en Benz laten verschepen. Ik bedoel wij hebben een vracht en de rederij een vrachtschip, hoe moeilijk kan het zijn. Waarschijnlijk zo moeilijk als je het zelf maakt.

Wij wilden natuurlijk niet de gebaande paden bewandelen, maar alles weer net iets anders doen. Omdat dit niet om zomaar een campertje gaat, maar om een deel van ons leven. Ons huis dat ons 8 maanden overal heeft gebracht waar wij wilden gaan, ons warm (en koel) heeft gehouden, waar onze kinderen heerlijk hebben gespeeld en geslapen, waar we gelachen en gehuild hebben, waar we een mijlpaal in ons leven hebben beleefd, waar we meer dan eens tegen elkaar hebben gezegd dat we zo aan het genieten zijn. Kortom een waardevol bezit.

Nadat we verschillende negatieve verhalen hadden gehoord over de haven in Baltimore, hebben we besloten om te verschepen vanuit Norfolk, Virginia. We kozen voor dezelfde rederij (ACL) als op de heenweg en voor dezelfde agent in Antwerpen (Herfurth). So far, so good. Maar toen bracht Herfurth ons in contact met de dames van UTC Overseas. Want, zo verzekerde Herfurth ons, zij waren specialist op het gebied van het exporteren van voertuigen en konden al onze vragen beantwoorden en tegemoet komen aan onze wensen. De verleiding is groot om nu 6 pagina’s vol te typen over alle vragen die ze niet beantwoord hebben, alle extra vragen die ze gecreëerd hebben, alle wensen waar ze aan voorbij zijn gegaan en vooral over de extra stress die ze ons (en vooral mij) hebben bezorgd. Maar dat zou nog meer verspilde energie zijn aan Maggie, Cheryl, Alexa, Marcella en Esther van UTC. Waar zij mij via 20 mail en 10 telefoontjes mee lastig hebben gevallen, heb ik uiteindelijk zelf gisteren in een paar uur geregeld.

Oké, ik kan het toch niet helemaal laten. Als het aan hen had gelegen, had ik de originele kentekenbewijzen een week geleden moeten afgeven en die dan pas weer in Nederland terug gehad met een exportstempel erop (voor voertuigen die niet eens geïmporteerd zijn). Hadden ze een duur vertalingsbureau ingeschakeld om de kentekenbewijzen te laten vertalen. Had ik een lijst moeten maken van de inventaris in de camper (en dan ook echt alles van de Lego tot de tandenstokers). En zo hadden ze nog een pakket huiswerk voor mij. Meerdere malen aangegeven dat zij op de verkeerde weg zaten. Namelijk die van het exporteren van een commercieel voertuig in plaats van een terugverscheping (binnen een jaar) van een non-resident vehicle for personal use!!!!!

Tot op onze dag van vertrek uit Kissimmee, Florida afgelopen woensdag, hadden we nog geen informatie over de aanlevering ontvangen van UTC. Dus zijn we woensdag vroeg vertrokken en donderdag nog vroeger, zodat we donderdagmiddag om 13:00 uur voor de deur van de Customs in Norfolk stonden. Ik had hen zelf vanuit de auto gebeld en al in het telefoongesprek was duidelijk dat Officer Champ niet helemaal begreep wat ik bedoelde. Daarom een afspraak gemaakt om elkaar om 13:00 ‘in person’ te ontmoeten. Aangezien maar 1 van ons naar binnen mocht, was de eer aan mij.

Officer Champ moest wel even zuchten van ons verzoek. Dus wij hadden geen DOT of EPA formulieren? “No, officer”. Onze voertuigen waren niet geïmporteerd in de US? “No, officer”. Uitgelegd dat wij vallen onder de regeling van de non-resident vehicles for personal use. Waar ik dat dan helemaal vandaan had, bulderde officer Champ in mijn oor (hij stond zo gezellig naast me, want hij had mij geen stoel aangeboden). “Van de site”, zei ik dapper. “Welke SITE?!”, bulderde hij nog luider. “Die van uw organisatie, CBP, officer”, piepte ik. En toen was het oorverdovend stil. Gelukkig had ik een uitdraai meegenomen voor de beste man, zodat hij het even rustig na kon lezen. En dat ging hij doen. Hij stampte de kamer uit en kwam weer terug met een papiertje. Dan moest ik die maar invullen, want deze situatie had hij nog nooit bij de hand gehad.

Hij wilde wel graag dat ik dat formulier, ingevuld, tezamen met de originele kentekenbewijzen en het Dock Receipt  (die we niet hadden gekregen van UTC en die alleen maar getypt ingeleverd mocht worden en nog gedownload moest worden van de site en ik heb geen internet op de laptop (en nee ik kan niet hotspotten vanaf mijn telefoon met het prepaid abonnement dat ik heb) en dus moest ik nog naar de Mc Donalds om dat te regelen en dan nog mijn printer in de trailer aansluiten, waar de inkt bijna van op was en Champ wilde ook nog 2 kopieën) in een grote envelop in zou leveren in een bakje en dan kon ik dat 24 uur later weer uit een ander bakje komen halen. En het moest ook binnen een uur anders werd het pas maandag.

Natuurlijk wilde ik weten wat hij met die kentekenbewijzen ging doen. “Stempelen, natuurlijk.” “Stempelen?!” Nu was het mijn beurt om mijn stem te verheffen. “Dan krijgen we grote problemen in Nederland, want de voertuigen zijn helemaal niet geïmporteerd.” (ok, 1-0 voor mij). Dan mochten het ook kopieën zijn.

“En dan nog een klein vraagje?”, ging ik door. “Waar haal ik een grote envelop vandaan, ik heb alleen maar kleintjes bij me”. Officer Champ was de wanhoop nabij. “Gewoon, bij de Fedex of zo!” “Waar is die dan?” “OKE!!!” Officer Champ stampt nog harder de kamer uit en komt terug met een grote bruine envelop. “See it as a gift from de US Government!” “Thank you very very much” en dan ga ik nog een beetje buiten mijn boekje en zeg “Well, you certainly are a champ to me!” Ik geef toe een beetje overdreven.

Dan nog een laatste toegift van mijn kant. Of 24 uur ook echt 24 uur betekent, vraag ik als ik snel al mijn spullen bij elkaar raap. Want we moeten morgen nog een vliegtuig halen. Weer een zucht. Tegen elven zou het wel klaar moeten liggen, maar dan moest ik nu echt opschieten (Uit mijn kantoor! wilde hij eigenlijk bulderen).

Als een (zwangere) haas spoedde ik mij naar buiten, wij naar de Mc en weer terug, printer aangesloten en gelukkig spuugde deze nog net 3 exemplaren Dock Receipt uit. Als wij nog een kopie voor onszelf willen uitdraaien, staan er alleen nog een paar grijze strepen op het papier. Ik ren weer terug naar het kantoor van Officer Champ. En zowaar ik voel een band tussen ons ontstaan, hij staat al op mij te wachten. Hij kijkt naar de papieren en verzoekt mij 10 minuten te wachten (buiten), dan roept hij mij terug naar binnen en overhandigt mij (zonder glimlach) de gestempelde papieren. In zijn ogen lees ik (als je dan maar nooit meer terugkomt). Hij krijgt van mij een vette glimlach en zo nemen wij afscheid van elkaar. Dag Officer Champ, ik ga je missen.

Dan als een speer naar het haventerrein, voordat het kantoorpersoneel naar huis is. Amy van de Virginia International Terminal (VIT) vindt alles prima, zolang Customs het goed vindt. En de goedlachse Dave (met kerstman baard) van ACL vindt alles goed zolang VIT het goedkeurt. JJ begint uit te leggen dat hij instructies (een soort stripverhaal in Jip en Janneke taal) heeft gemaakt voor de persoon die de truck gaat laden op het schip. Halverwege zijn verhaal onderbreekt Dave hem en vraagt waarom hij hem dan niet zelf op het schip zet. (???????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!) Omdat wij al maanden van alle partijen (lees vooral UTC) horen, dat dat niet mogelijk is “Dit is wel de VS hoor, daar kunnen dat soort dingen niet”. Helaas, gemiste kans. Wij vliegen vrijdag naar Orlando en dinsdag terug naar Amsterdam. Als we het hadden geweten hadden we onze reisplannen hier natuurlijk op aangepast en de camper op een schip eerder gezet.

Afgesproken met Amy en Dave dat wij de volgende ochtend vroeg de camper inleveren. Wij regelen nog snel een escort. Want zonder begeleiding kom je het haventerrein niet op. En dan zoeken we een parkeerplaats op om de laatste voorbereidingen te treffen.

Die voorbereidingen neemt JJ serieus. Hij heeft werkelijk overal aan gedacht. Van stickers plakken op de trailer waarop staat aangegeven waar de ogen voor de bevestigingshaken zich bevinden tot het antivries in alle waterleidingen spoelen.

Hij schroeft, versleept, dekt af, schrijft en plakt. Ik schrijf nog een gepeperde mail naar onze vrienden van Herfurth waarin staat dat wij geen zaken meer doen met UTC en zeker de 550 dollar niet gaan betalen. En dan gaan we voor de laatste keer naar ons heerlijke bed in ons tijdelijke huis.

Vanochtend stonden we om 6 uur alweer naast ons bed te trappelen. Zou het dan toch allemaal gaan lukken vandaag? Zou vrijdag de 13^e geen verrassingen meer brengen? We pakken nog een paar spulletjes en checken alles voor de 500^ste keer

Elvis, onze escort, haalt ons om 8:15 uur op. Bij de poort van het haventerrein, moeten we even wachten. Bij de slagboom gaat het even mis. In plaats van open, gaat hij gelijk weer dicht. Gelukkig valt de schade mee. Laat dit het dan maar zijn voor wat betreft de 13^e. We gaan naar het kantoor van VIT. Ik knijp hem toch nog even. Ik denk aan de vertaling van de kentekenbewijzen, de inventarislijst en de inschrijving via een zogenaamd AES systeem die ontbreken. Maar de mevrouw achter het loket vertrekt geen spier. Ze vraagt helemaal niets. We krijgen de papieren en kunnen gewoon doorrijden. Dave staat al voor zijn kantoor op ons te wachten. Hij heeft JJ goed aangevoeld en heeft een plekje voor zijn kantoor geregeld, zodat hij de truck goed in de gaten kan houden. Hij is zelf verantwoordelijk voor de belading van de Atlantic Concert, volgende week. Ook aan de andere aanwezigen leggen we uit dat dit een heel belangrijk voertuig is voor ons. Ik voeg er nog dramatisch aan toe, dat mij man de komende 3 weken waarschijnlijk slecht slaapt omdat hij zijn kindje hier en op het schip moet achter laten. Ze verzekeren ons dat ze echt heel goed op zullen passen. Nou, dan gaan we maar.

Elvis zet ons af bij het vliegveld en hier zitten we dan. Dak- en kinderloos. We voelen ons een beetje ontheemd. Gelukkig hebben we nog tot dinsdag om rustig afscheid te nemen van ons avontuur dat bijna acht maanden heeft geduurd. Ja, dat ga ik doen, op mijn balkonnetje van ons huurhuis in Kissimmee in het zonnetje terugdenken aan deze fantastische reis. En dan schrijf ik daar nog een stukje over.