Amerika volgens JJ

Details

Created on Monday, 30 September 2013 05:53

Written by JanJaap

Medford, 29 september 2013

Het is alweer een tijdje geleden dat jullie wat van mij gehoord hebben, ik krijg pas echt zin om wat op te schrijven als ik erg enthousiast wordt of ben, en ja dat is het geval, we zijn namelijk in Amerika en daar wordt JJ blij van.

Het is natuurlijk zo dat Canada een prachtland is met schitterende natuur en ontzettend aardige en lieve mensen maar het is niet te vergelijken met de USA. Hier gebeurd het gewoon, althans, voor mijn gevoel dan..

Vorige week ben ik opgehaald door Jason Rushforth die mijn Chevelle heeft ontworpen plus de wielen en de remmen heeft geleverd, had hem al een keer ontmoet op de SEMA in 2009 en het was leuk om hem weer te zien.
We gingen naar een paar plekken die ik echt even moest zien volgens hem, collega bedrijven annex Hotrod shops, dus op pad naar 3 zaken in Tacoma en Puyallup beide bij Seattle in de buurt, en dan zie je het; big dollar auto projecten die je nergens tegen gaat komen, kosten nog moeite worden gespaard om naam te maken in het wereldje, gewoon 2,5 jaar constant met 2 man aan een 1965 Chevrolet Nova werken “you can do the math..” zeggen ze dan, dat betekend; je kunt zelf wel uitrekenen dat dit verschrikkelijk veel kost..
Toevallig zagen we bij Denisson Motorsports de deur open staan en Jason kon de eigenaar Butch Denisson, hij leidde ons rond in zijn gebouw waar wel 30 oude (veelal race) wagens stonden, en niet zomaar een paar, bijvoorbeeld 2 Alfa Romeo/Ferrari’s uit 1937, deze wagens wonnen voor de ogen van Hitler de Grand Prix van Europa, dat betekend dat deze wagens 10 tot 15 miljoen waard zijn, ja, serieus. Deze man heeft vorig jaar een Ferrari gerestaureerd voor een klant, won het concours in Pebble Beach en werd verkocht voor 16.5 miljoen dollar! Ja ik weet, dit is voor maar heel weinig mensen weggelegd maar kijken is altijd leuk natuurlijk..

Wat eigenlijk het leukste is van dit alles, is dat het allemaal gewoon kan, praten met de eigenaar die tijd voor je neemt, ze het ook interessant vinden wat jij doet of mee bezig bent en je alles vertellen wat je maar wilt weten, gewoon zelf sleutelen en een overall aanhebben, dat is toch prachtig?

Gisteren (zaterdag) zijn we op de truckshow in Junction City Oregon geweest, het was de eerste keer dat het gehouden werd, ik had de tip van Harm Speerstra gekregen en het kwam goed uit dus hoppa! Helaas hadden we al een dag regen vooraf en gaven ze voor zaterdag ook niet veel goeds op, het regende dus geregeld en dat was dus minder, na de show was er een cruise door Junction City, ze sluiten dan de straten af voor overig verkeer en laten de trucks in een colonne door de stad cruisen, wij hadden dit nog nooit meegemaakt dus wisten niet wat we moesten verwachten, om 6 uur was het opstellen in een zijstraat en toen de hoofdstraat in, aan het eind een blokje om en weer terug, na het 2^e rondje kom je de andere trucks allemaal tegen dus zo rijdt de hele stad vol met trucks, het was geweldig!
Het was jammer van het weer maar het was zo gaaf om met al die gasten die je op de dag hebt leren kennen rond te rijden, allemaal op kanaal 10 dus het voelt net of je in Smokey and the Bandit beland bent, iedereen grappen en grollen plus oneliners uit Convoy, kippenvel.
Na deze rondjes hebben wij nog een uurtje richting het zuiden gereden en hebben we op een hele grote Pilot Truckstop in Rice Hill geslapen.

Vanmorgen vertrokken en nog 2 uurtjes naar Medford Oregon gereden, hier was ik uitgenodigd door James Davis om het een en ander te komen bekijken qua trucks dus na het parkeren op de camping, Benz eruit en gas. (Kon Laris Vico rustig les geven en Levi even naar bed, daarom ja..-;)

James heb ik ontmoet op de truckshow in Junction City maar daarvoor via Ferdy de Martin (www.toprun.ch) leren kennen via mail en Facebook, hij en zijn vader zijn bekend om de superdikke verlaagde Peterbilts waar ze hun werk mee doen, toen ik daar aankwam kon ik gelijk lekker kwijlen en foto’s maken terwijl ik nog even moest wachten op James, die had op zondagmorgen nog even een vrachtje staal gelost in Redding, California. Ja, dat doen ze hier.

Dit ging net als bij Jason, na het bedrijf en de wagens te hebben bekeken, instappen en door naar nog meer mooie spullen, James had de sleutel van de achterbuurman, Jim Oldman, hij heeft 40 trucks, allemaal met een Caterpillar en 2 man die 6 dagen per week constant auto’s wassen en wielen poetsen, alles ziet er dan ook geweldig uit, ze hadden daar net een Peterbilt uit 1980 klaar na restauratie, mintgroen, kijk bij de foto’s, echt ongelofelijk hoe dit was gedaan, dit kon Hein Verweij bijna niet beter, echt elk onderdeel was een keer of 3/4 behandeld voordat het gebruikt kon worden. Daarna gingen we naar James zijn vader die bij zijn huis een hobbygarage heeft vol met 2 Kenworth’s en een Peterbilt, lekker op zondag aan het rommelen met 3 man en 3 toeschouwers, even lekker gassen met een twin turbo V12 Detroit diesel maakte het tripje compleet.
Morgen met James naar Dan Thomas, hij heeft volgens zeggen de mooiste Macks van Westelijk Amerika, and if it’s not, he’s damn close to it, zeggen ze hier, je ziet de foto’s wel langskomen..

Hallo Amerika

Details

Created on Tuesday, 24 September 2013 15:38

Written by Larissa

Om beter te kunnen begrijpen waarom ik niet gelijk zaterdagmiddag in de pen ben geklommen om een enthousiast verslag over onze eerste voetstappen op Amerikaanse bodem te schrijven, moet ik eerst even wat uitleggen.

Op 22 februari 2013 hebben wij, Jan Jaap en ik, in alle eerlijkheid en openheid een Toeristenvisum B2 aangevraagd op het Amerikaanse Consulaat in Amsterdam. Nadat wij online al een formulier van 15 kantjes aan vragen hadden ingevuld, van top tot teen gecheckt waren door de beveiliging van het consulaat, 500 euro hadden afgerekend en van al onze vingers afdrukken waren genomen, hadden wij een interview (staand achter een loket van driedubbel glas) met de Consul. Dit gesprek duurde hooguit 10 minuten, waarin wij onze financiële gegevens moesten overleggen, onze beweegredenen moesten uitleggen en onze carrière moesten toelichten. Na dit korte vragenvuur zei de Consul “You, ain’t gonna get it today”, gaf ons een standaard brief en draaide zich zonder verdere uitleg van ons af. Zonder opgaaf van reden!!

Die vragenlijst die wij moesten invullen stond vol met vragen zoals “Heeft u zich ooit schuldig gemaakt aan genocide?” “Heeft u ooit iemand gefolterd?” “Bent u ooit betrokken geweest bij spionage activiteiten?”

Nee, natuurlijk niet! U heeft hier te maken met een hele brave burger. Ik heb nog nooit iets gestolen, zelfs geen snoepje bij Jamin. Gooi geen papiertjes op straat. Ik weet nog precies alle drie de keren dat ik straf heb gekregen tijdens al mijn schooljaren. En ook mijn drie snelheid boetes (max 10 km te hard) die ik tot nu toe heb gekregen. Ik betaal de belastingaanslag al voordat die blauwe envelop goed en wel de deurmat heeft geraakt. Als de gemeente een brief stuurt waarin staat dat de kliko’s niet meer ’s avonds aan de straat mogen worden gezet, dan doe ik dat ook het eerste half jaar niet (totdat ik echt zeker weet dat alle buren dit gewoon zonder sancties blijven doen).

En nu werd ik zonder opgaaf van reden afgewezen.

Dit raakte mij. Heel erg. Tot in mijn ziel. Ik moest gelijk weer terug denken waarom ik, toen we op de basisschool voor het eerst de Tweede Wereldoorlog behandelde, een half jaar ’s nachts wakker heb gelegen. Niet alleen door de afschuwelijke praktijken die er plaatsvonden. Maar vooral door het feit dat ik niet kon bevatten dat een hele bevolkingsgroep, zonder opgaaf van reden, werd uitgesloten van de rest.

Ik zat toen in een nogal gevarieerde klas. Ik had een Turks vriendinnetje, een Marokkaans knikkervriendje, was verliefd op een Chinees jongetje. We hadden een autistische jongen, die zich prima vermaakte in zijn eigen wereld en een ADHD-er die vooral ons vermaakte. Een jongen uit een groot Kaapverdiaans gezin, waar de moeder met harde hand regeerde, een jongen wiens vader in de gevangenis zat en een meisje wiens moeder om de paar weken midden in de nacht werd opgehaald door de GGZ. Een jongen die werd opgevoed door twee moeders en ikzelf was enig kind van gescheiden ouders. De enige die uit een doorsnee gezin kwam, was Monique. Getrouwde vader en moeder met een jonger broertje, allen blond en met een lieve glimlach. Ze liepen wel altijd met zijn vieren hand-in-hand over straat, daar kun je dan ook weer wat over zeggen.

Pas later begreep ik dat het heel normaal is om elkaar om bovengenoemde redenen te pesten, te vernederen, te discrimineren of zelfs (na een gezellig avondje stappen) in elkaar te slaan. Gelukkig wisten wij dat niet, want dan hadden we allemaal in ons eentje moeten spelen.

Ik wist ook gelijk weer waarom ik Minister-President wilde worden. Om (in al mijn naïviteit) uit te leggen aan het volk waarom we elkaar moeten respecteren. Dat je iemand kunt veroordelen om zijn/haar daden maar niet om zijn of haar zijn. Dat je niet zomaar kunt roepen dat die-en-die maar het land uit moeten, maar moet beseffen dat in een groep individuen zitten met een hart en een ziel. Dat je niet zonder opgaaf van reden iemand kunt uitsluiten. Dat mag niet. Dat kan niet. Dat doet pijn!

En pijn deed deze behandeling op het consulaat. Het heeft een niet uit te wissen gevoel van onrechtvaardigheid en een wond op mijn ziel achtergelaten.

We besloten al snel om onze reisplannen om te gooien en eerst naar Canada te reizen. Waar we warm ontvangen werden door een goedlachse Canadese douanebeambte. De eerste stap naar genezing was gezet. Een aantal weken na aankomst in Canada hebben we ook afgezien van het wederom aanvragen van een toeristenvisum voor de VS. We zouden niet nogmaals op onze knietjes gaan voor een consul in Toronto, maar gebruik maken van de reguliere 90-dagen-regeling die het I-94 formulier biedt. Want de optie om online toegang te vragen (ESTA), is voor ons nooit meer mogelijk door de weigering van een visum. Daarmee was de dag des oordeels voor ons uit geschoven, maar het zwaard van Damocles hing nog steeds boven ons hoofd.

En die spanning werd natuurlijk de afgelopen dagen alleen maar opgevoerd. We kregen ook van alle kanten nog tips en waarschuwingen. Dus onze laatste dagen in Canada hebben we besteed aan het schoonmaken van het hele spul, binnen en buiten. Alle verse producten opgegeten of weggegooid. En op vrijdag zijn we naar de grens gereden om te kijken hoe het er daar aan toe ging. We zagen dat er een aparte baan was voor commercial vehicles en recreational vehicles. Gelukkig werden deze samen door een poort geleid, zodat we altijd goed zouden staan. Want we zijn een RV, maar kunnen er voor onwetenden natuurlijk uitzien als een truck. Tevens hebben we de formulieren opgehaald, zodat we die alvast konden invullen. We werden aardig te woord gestaan op een kantoortje, waar we zonder beveilingingscheck naar binnen mochten, door een vriendelijke meneer die de tijd nam om onze vragen te beantwoorden. Een positieve ervaring, maar nog niet geheel gerustgesteld.

Zaterdag reden we om half negen al naar de grens. De meneer in het poortje vroeg aan JJ wat hij vervoerde en nam uitgebreid de tijd om het verhaal aan te horen over een omgebouwde trailer tot camper, de verscheping en ons reisdoel. We moesten de camper aan de kant zetten en ons in het kantoor melden. Daar werden we door een oudere man, die daar duidelijk de leiding had, geholpen. Dit was een rustige en vriendelijke man van het kaliber “Been there, done that”. Hij liet duidelijk merken dat hij wist dat we al eens afgewezen waren, maar dat hij het eindoordeel had in deze. Onze vingerafdrukken waren dan ook al bekend in het systeem. JJ hoefde alleen maar zijn duim te laten zien. Hij benadrukte nogmaals dat wij slechts 90 dagen toegang hebben tot de VS en daarna minimaal 90 dagen het land uit moeten om weer terug te kunnen keren. Of ik dat goed begrepen had? Yes, sir. En toen, nadat de agriculture officer zijn goedkeuring had gegeven over de inhoud van de camper (zowel zijdeur als achterdeuren open en overal voetafdrukken, zelfs op de bank), kwamen de verlossende woorden: “You’re good to go”.

JJ was gelijk helemaal in opperbeste stemming. Als een kind in een speelgoedwinkel. Zeker na een bezoekje aan de eerste Amerikaanse truckstop, waar we de truck vol lieten lopen met goedkope (en volgens JJ veel betere) diesel. De truck werd bedolven onder belangstelling. JJ vindt alles leuk en goed, de wegen, de bewegwijzering, de luxe wagens, de trucks, de campers. Enthousiast noemt hij alles op terwijl ik nog helemaal in trance  en met knallende hoofdpijn naast hem zit. Op de camping tussen Seattle en Tacoma is de belangstelling niet minder en JJ praat honderd uit met de belangstellenden.

Ik moet dit nog even laten bezinken.

Zondag regelen we nieuwe simkaarten voor onze telefoons en vullen we onze lege koelkast weer aan. Op maandag is JJ alweer op pad. Met Jason Rushforth, langs allerlei Hotrodshops. Foto’s volgen ongetwijfeld.

Vandaag gaan JJ en Vico naar de Boeing fabriek in Everett voor een rondleiding aldaar.

Levi en ik doen een daagje camping. En wellicht, als Levi met zijn Duplo speelt, vind ik nog even de tijd om wat te doen aan die 20 onbeantwoorde mails die ik hier onder in mijn scherm zie oplichten.

Er staan ons nog 12 mooie weken te wachten in de VS en ook ik begin het inmiddels te beseffen. Zo meteen maar even de reisplanning gaan finetunen.

The eagle has landed!

Dag Canada

Details

Created on Tuesday, 24 September 2013 15:30

Written by Larissa

Whistler is een leuk stadje in een prachtige omgeving. Inderdaad, je kent het van de Olympische Spelen 2010. ’s Winters een skigebied en ’s zomers is het een sport om van dezelfde bergen af te fietsen (of beter gezegd te jumpen met je bike). Leuke straatjes vol met shops en gezellige restaurants. Veel zijn niet voor ‘minors’. Jammer voor ons, maar als ik gezellig uit eten wil zit ik ook niet op een stel kinderen te wachten. Begrijpelijk.

We hadden heerlijk weer en hebben genoten van ons bezoek en de wandelingen.

Wijs geworden na de afdaling op de route 99 naar Whistler, heb ik de rest van de 99 naar Vancouver afgelegd met Benz en de jongens.

Een wederom schitterende weg. Maar je moet natuurlijk wel op blijven letten. Niet dus. De afslag gemist en voor ik het wist zat ik al op de Lions Gate bridge en zag ik de camping naast de brug liggen. Ik dacht nog, “Ach, dan ga ik er gelijk bij het Stanley park af en er weer op”. Maar ja de laatste keer dat ik Stanley park heb bezocht, was op de fiets en nooit beseft dat het één-richtings-verkeer was. Daar gingen we dus, een rondje Stanley park. Op zich natuurlijk helemaal niet erg. Het is een prachtig park en de heren wezen al de speeltuin aan waar zij zich wel zouden vermaken. “Nee, jongens niet nu, we gaan eerst naar papa op de camping, we zijn er zo….” Maar dan moet je niet het weggetje terug naar de brug missen. Dus ik denk 100 meter verder “Had ik die vlaggen al niet eerder gezien?” Je snapt hem al, wij gingen voor een tweede rondje Stanley park (en die heeft even een andere omvang dan het Juliana park in Schiedam, zeg maar). Tegen de tijd dat wij op de camping aankwamen, stond de camper al helemaal op zijn plek met een lachende JJ ernaast.

Zaterdag zijn we Vancouver ingegaan. Het blijft voor mij één van de leukste steden ter wereld. En zondag op Whale Watching Tour. Waren de walvissen de hele week al snel gevonden vanuit Richmond met helder weer. Op deze mistige dag hadden ze hun heil verderop gezocht en zo duurde het twee uur voordat de mist was opgetrokken en we de walvissen hadden gevonden. Blijft een mooi gezicht. Maar daarna natuurlijk ook weer twee uur terug. Ik denk dat ik al genoeg misselijk ben geweest de afgelopen weken, want ondanks dat het water niet bepaald rustig was en Levi met zijn volle gewicht twee uur op mijn schoot geslapen heeft, heb ik alles binnen gehouden. JJ daarentegen werd al snel een beetje groen om zijn neus en heeft dat ook dankbaar gebruik gemaakt van het buitendek. Bij het zien van het aanlokkelijke visrestaurant op de kade, voelden we ons gelijk weer kiplekker en lieten wij ons de mosselen, kalamari, scampi’s en zalm goed smaken.

Na Vancouver zijn we voor onze laatste dagen in Canada naar een camping in Langley vertrokken. Om te fietsen en te zwemmen, maar ook om schoon te maken en ons voor te bereiden op ons vertrek naar de VS.

Evalueren doe ik aan het eind van de reis, maar ik kan al wel zeggen dat we hebben genoten van onze 20 weken in Canada. Een fantastische reis van Halifax naar Vancouver. Canada, bedankt voor de gastvrijheid, we zullen je nooit vergeten.