Welkom op ons blog. Wij, Jan Jaap, Larissa, Vico en Levi gaan vanaf mei door Noord-Amerika reizen met de Scania en onze, tot camper omgebouwde, trailer. Via deze site en onze facebook pagina kunnen jullie onze belevenissen volgen. Alvast veel leesplezier.
Florida
- Details
- Created on Saturday, 30 November 2013 20:04
- Written by Larissa
Inmiddels zijn we dus aangekomen in de Sunshine State.
Het reizen met de truck hierheen ging bijzonder goed. Het is toch maar afwachten hoe zo’n lange rit gaat met een 14 jaar oude truck en een 20 jaar oude trailer. Maar ze hebben ons deze reis nog geen enkele keer teleurgesteld.
Onze eerst aanhouding was een feit. Net over de grens met Florida passeerden we een weighstation. Na het passeren kijken we toch altijd even in de spiegels. En dit keer gebeurde wat we eigenlijk al veel eerder hadden verwacht: rode en blauwe zwaailampen. Wij stopten op de vluchtstrook en een vrouwelijke officer stapte uit. Jan Jaap zei nog: “O, een vrouw!”. Blijkbaar zijn die minder schappelijk dan mannen. Maar niet deze mevrouw. Ze had ons aangehouden omdat ze zeker wilde weten dat wij geen commercieel voertuig zijn, aangezien ze op de truck ‘Verweij TRANSPORT’ had gelezen. Ze wilde niet eens onze papieren zien, wel graag even binnenkijken, maar dat was eigenlijk meer omdat ze nieuwsgierig was hoe het er van binnen uitzag. Een aantal complimenten verder waren we weer ‘good to go’. En op weg gingen we.
Nog een overnachting bij de TA in Marianna en op donderdag via de 75 Chrome shop op naar onze kinderen.
Die niet smachtend op hun papa en mama stonden te wachten, maar pas later arriveerden vanuit Legoland, waar ze voor de tweede keer die week een topdag hadden gehad. En zoals voorspeld was de tweede keer nog leuker dan de eerste, want toen kenden ze het al. De dagen erna hebben we lekker rustig aangedaan, genoten van het lekkere weer, gezwommen en (wat een geluk er waren in Oldtown Kissimmee ook nog 2 autoshows) 2 autoshows bezocht (JJ dan).
Maandag zou er een lancering plaats vinden op Cape Canaveral. Ja en als je zo dicht in de buurt bent dan moet je dat natuurlijk meemaken. Dus wij een uur in de auto gereden en aan de kust turen maar naar een felverlichte mast aan de andere kant van het water. “Zou er nu wat gaan gebeuren? Ja, ik zie meer licht hoor. Nee, volgens mij moeten we toch meer die kant opkijken.” Wij als amateur spotters waren er maar druk mee. Totdat na drie kwartier alle toeschouwers wegliepen zonder dat er wat was veranderd aan de overkant. Wij hoorden mensen: ‘cancelled’ mompelen. Wij gespeurd op internet maar konden niets vinden, dus wij ook uiteindelijk weer weg. Moeten we de volgende dag nota bene uit het AD vernemen dat de lancering daadwerkelijk gecanceld was om technische redenen. Maar als hij was gelanceerd, dan waren we er wel bij geweest!
Dinsdag vertrokken opa en oma met het vliegtuig voor een trip langs Memphis en Nashville. Mijn vader wilde graag het huis van Elvis met eigen ogen bekijken. Tot nu toe is de trip een succes al is het in Tennessee wel zo’n 20 graden kouder dan hier in Florida.
Wijzelf zijn woensdag vertrokken naar Miami. Hier staan we op een prachtige camping met veel gras en een zwembad, dus echt vakantie vieren voor de jongens. Donderdag (Thanksgiving, voor ons met kip ipv kalkoen) hebben we Miami Beach bezocht en gisteren Key West. Mooi maar ook heel erg toeristisch. Black Friday hebben we dus aan ons voorbij laten gaan. Ik ben ooit tijdens de drie-dwaze-dagen in de Bijenkorf geweest en daar heb ik nog wel eens nachtmerries van en die Nederlandse gekte schijnt niets te zijn in vergelijking tot deze vrijdag in november in Amerika.
Morgen gaan we nog met krokodillen knuffelen op een krokodillen boerderij en maandag vertrekken we weer naar Kissimmee waar we ons gaan voorbereiden op de terugreis.
Doordat wij de familie ‘eisenpakket’ zijn is de verscheping nog niet geregeld, maar inmiddels weten wel alle partijen dat het voor JJ niet zomaar een voertuig is dat verscheept moet worden. Dus we hopen alles aankomende week definitief te maken.
Naar alle waarschijnlijkheid verschepen we weer met ACL. Dit keer van Norfolk, Virginia naar Antwerpen. Het schip vertrekt op 20 december (13 of 16 december aanleveren in de haven) en komt, als alles goed gaat, op 2 januari aan.
Opa en oma zijn de laatste week van onze reis ook weer in Kissimmee en zullen zich ontfermen over de jongens. JJ en ik rijden dan samen naar Norfolk en vliegen na aflevering weer terug naar Orlando. Om met de kinderen op 17 december weer terug te vliegen naar Nederland.
Zover is het nog niet. Eerst nog maar van het zonnetje genieten en een duik nemen in het zwembad.
Fijn weekend!
Eastbound, westbound en weer eastbound
- Details
- Created on Tuesday, 19 November 2013 15:59
- Written by Larissa
Van afbouwen zo naar het eind van onze reis toe is geen sprake. Kan ook niet, want er staan nog veel leuke dingen op het programma. Door ons relatief korte verblijf in de VS ten op zichten van alle dingen die we hier kunnen zien en doen, hebben we keuzes moeten maken. Dit houdt in een uitgebreid verblijf in California, Las Vegas en Arizona en een rondreis door Florida. In deze laatste staat zijn we namelijk nog nooit geweest. Maar Arizona en Florida liggen niet naast elkaar maar worden wel verbonden door een weg van 2250 mijl, de I10. Op dit moment rijden we net vanuit New Mexico, Texas binnen en vervolgen onze weg de komende dagen door Louisiana, Mississippi, Alabama om zo in Florida te eindigen. We zijn voornemens om deze weg in 6 dagen af te leggen en onszelf nog wel te trakteren op een halve dag New Orleans tussendoor.
Tot nu toe verloopt de reis voorspoedig. De inspection stations lijken wel wat frequenter te verschijnen dan we gewend zijn. Normaal gesproken rijden we gewoon langs zo’n station. Dit hebben we zojuist ook weer gedaan, alleen hadden ze dit keer ook een fuik opgezet voor passerende luxe wagens (de baan dus die wij genomen hadden) en belandden we uiteindelijk toch bij een officer. “Wrong lane?” “Yes, sir, maybe but normally we don’t report at a station because in fact we’re an RV” “Where are you from, show your ID?” “Oh from The Netherlands, I have a friend there in Hellevoetsluis” “Ok, your good to go, have a nice trip” En we waren alweer op weg, alle trucks op de baan naast ons achterlatend. Dat ging weer soepel!
JJ en ik zijn dus vier dagen van elkaar gescheiden geweest. De leegte in de camper werd afgelopen dinsdag gelijk opgevuld door Patrick en Guido. De heren gingen drie dagen samenwonen in de camper en toeren van Las Vegas naar een Goodguys Show in Scottsdale, Arizona. Via een stukje route 66 en veel herkenningspunten uit de film ‘Cars’. Ze hadden zelfs boodschappen gedaan en twee avonden voor zichzelf gekookt (op de BBQ dan). Ook het klimmen in de bedden van Vico en Levi bleek uiteindelijk geen probleem te zijn. Al had ik daar toch wel graag een filmpje van gezien. Verder is het waarschijnlijk veel over passerende trucks en de showauto’s gegaan. Daarvoor verwijs ik naar de respectievelijke FaceBook pagina’s van de heren. Ze hebben in ieder geval alle drie genoten van het weerzien en hun road trip. Patrick en Guido, bedankt voor de leuke tijd!
Ikzelf ben dinsdag naar Orlando gevlogen met opa en oma en de kids. De vlucht ging meer dan voorspoedig. Het zijn mijn eigen kinderen, maar ik moet het even kwijt. Wat zijn ze geweldig in het vliegtuig. Zo druk als ze kunnen zijn op de camping zo rustig zijn ze in de lucht (en overigens ook in de truck). Ik zag de man die naast Levi zat al benauwd kijken toen wij het vliegtuig binnenstapten. Hij had op de voorafgaande vlucht voor twee kinderen gezeten die alleen maar schreeuwden. Maar Levi keek gewoon rustig voor 850ste keer de film Cars op de iPad en viel toen in een diepe slaap tegen mij aan. Ik zag de beste man zichtbaar ontspannen. Bij de landing werd Levi rustig wakker, kauwde een mentosje op en verliet weer zonder morren het vliegtuig. Zijn grote broer had zich ook zo voorbeeldig gedragen, dat onze buurman bij het verlaten van het vliegtuig verbaasd opkeek toen bleek dat ik met twee kinderen op reis was. Soms kun je als moeder zo trots zijn.
Midden in de nacht zijn we aangekomen op een camping in Kissimmee. Twee chalets stonden daar voor ons klaar. De dagen erna hebben we de omgeving verkend, een auto gehuurd, het zwembad getest, kaartjes voor Legoland geregeld. Kortom de familie geïnstalleerd. Zaterdag zat mijn taak erop en ben ik heerlijk rustig met alleen mijzelf en mijn handtas naar Phoenix gevlogen. Alwaar mijn lieve hubby op mij stond te wachten. Best gek, maar als je 7 maanden op elkaars lip zit, ga je elkaar toch missen na vier dagen.
Dat missen hoeft de komende dagen niet. Eigenlijk best romantisch weer samen in de truck. Net als toen ik 14 jaar geleden voor het eerst met JJ meereed in de truck en de vonk tussen ons oversloeg. Als klap op de vuurpijl werden we gisteravond al rijdend door de woestijn ook nog getrakteerd op een opkomende volle maan. Jeetje, ik lijk wel een verliefde puber. Volgens mij heb ik de afgelopen maanden nog niet zo positief over mijn wederhelft geschreven. Ach, het zullen wel de hormonen zijn.
Op naar de Sunshine State (nog 1600 mijl te gaan)!
Las Vegas
- Details
- Created on Tuesday, 12 November 2013 05:19
- Written by Larissa
Deze week werd gekenmerkt door een achtbaan van gebeurtenissen.
Te veel om even goed tot ons door te laten dringen. Laat staan om alle details nu naar boven te halen. Een korte samenvatting.
Ten eerste hebben we weer veel mensen ontmoet. Bekenden en onbekenden, Nederlanders en Amerikanen, maar allemaal even hartelijk en bijzonder.
Daarnaast was er natuurlijk veel te beleven.
JJ heeft zo zijn eigen schema gevolgd deze week. Een tweede en derde ontmoeting met Art Alvarez, kennisgemaakt met Robert Fermin, een onderonsje met Jason Rushforth, heel veel kilometers afgelegd op de SEMA show en nog veel meer foto’s gemaakt. Tussendoor had hij gelukkig ook nog tijd voor een drankje (Encore) en een hapje (Venetian) met mij. Heel romantisch weer eens met zijn tweeën op stap.
Donderdag arriveerden Guido en Patrick. JJ ging in onverminderde vaart verder met de heren. Uit eten, stappen, gokken, schieten, showtje, Strip, Freemont Street, Pawnshop en een bezoekje aan de grootste stripclub van de wereld. Wilden ze natuurlijk niet naar toe, maar ja je moet toch alles gezien hebben… Lange dagen, weinig slaap, veel gelachen, de heren hebben zich al helemaal aangepast aan het ritme van dit plekje in de woestijn met als motto: YOLO! (You Only Live Once).
Vico en Levi hebben zich als ware personal trainers opgesteld voor opa en oma. Zwemmen, rennen, fietsen, glijden, stoeien het stond allemaal op het programma deze week. Gelukkig kregen ze ook nog twee dagen vrij af. Om de Hoover Dam te bezoeken en om gewoon even op adem te komen.
Ikzelf kijk hier nog steeds met verbazing rond naar alle glitter and glamour. Maar Vegas of niet het normale leven gaat gewoon door. Helaas waren de heren en ikzelf deze week snipverkouden, dus heb ik met de jongens een rustiger tempo aangehouden.
Toch is deze week ook voor ons voorbij gevlogen.
Morgen vliegen ik met Vico, Levi, opa en oma naar Orlando. JJ gaat met Guido en Patrick op pad met de truck, via Kingman en Oatman naar een autoshow in Scottsdale, Arizona.
Als ik iedereen geïnstalleerd heb in Orlando, vlieg ik zaterdag terug naar Phoenix, Arizona om met JJ en de camper naar Orlando af te reizen. Daar gaan we dan zo’n week over doen. Op deze manier besparen wij de jongens lange reisdagen van west naar oost en kunnen we snel genoeg aan de oostkust zijn om Florida nog te verkennen voordat we over 5 weken alweer naar huis moeten. Time flies when your having fun!
Het is gelukt!!
- Details
- Created on Tuesday, 05 November 2013 07:54
- Written by JanJaap
https://www.facebook.com/photo.php?v=442438095857792¬if_t=like